Σε ένα κείμενό του στην ιστοσελίδα The Players Tribune, με τίτλο «This Is Not A Golden Boy Story» («αυτή δεν είναι η ιστορία ενός χρυσού αγοριού»), ο 28χρονος μεσοεπιθετικός της Κρίσταλ Πάλας αφηγήθηκε τόσο το πώς βίωσε τον χαμό του αδερφού του όσο και πώς πάλεψε με την κατάθλιψη και τον τζόγο…
Με μπόλικη δόση αυτοκριτικής, ο Άγγλος εξτρέμ εξηγεί πώς έγινε παράδειγμα προς αποφυγή και τονίζει πώς μπορεί να γίνει συνάμα και παράδειγμα προς μίμηση.
Με τον τίτλο του κειμένου επισημαίνει πως δεν ήταν ξεχωριστός. Άλλωστε, αυτοαποκαλείται «cocky» (=«αναιδής»), ο οποίος παρότι αρχίζει την εξιστόρηση γράφοντας «δεν πίνω, δεν έκανα ναρκωτικά και δεν νομίζω ότι έχω μπει ποτέ σε κλαμπ στη ζωή μου», δεν διστάζει να γράψει κάθε άσχημο που ένιωθε ότι είχε μέσα του.
Τολμώντας να ψάξει μέσα του τον εαυτό του και να τον σώσει… Δεν προτάσσει το ταλέντο του. Το «ξεγυμνώνει». Δεν ψάχνει για δικαιολογίες. Απλώς αναφέρει τι τον ώθησε. Και, ευελπιστώντας να θεωρηθεί, πλέον, παράδειγμα προς μίμηση, τονίζει πως «δεν διαβάζετε μία όμορφη ιστορία, ένα παραμύθι. Λυπάμαι που το λέω…
»Δεν μου αρέσει να μιλάω πολύ για τον εαυτό μου, επομένως σας λέω αυτή την ιστορία για όλο τον κόσμο και όχι για μένα. Την αναφέρω για όλους εκείνους εκεί έξω που είχαν τις δυσκολίες τους. Για εκείνους που είναι παρεξηγημένοι, χαμένοι στην κατάθλιψη. Και, κυρίως, για όσους πάλεψαν με τους εθισμούς τους».
Ο Τάουνσεντ έγραψε ότι «μπορώ να θυμηθώ πότε ακριβώς ήταν το πρώτο στοίχημά μου. Αισθανόμουν βαρετά σ’ ένα τυχαίο δωμάτιο ξενοδοχείου τη βραδιά πριν από έναν αγώνα και είδα μια διαφήμιση στην οθόνη για μια εφαρμογή με δωρεάν στοίχημα.
»Την κατέβασα και πόνταρα ένα μικρό ποσό, για να περάσει η ώρα. Σε λίγους μήνες είχα βγει εκτός ελέγχου. Είναι η ιδιοσυγκρασία μου τέτοια. Ό,τι κάνω με κατατρώει. Έχω την ανάγκη να είμαι καλός σε ό,τι ασχολούμαι.
»Το ίδιο συνέβη με τον στοιχηματισμό, μόνο που δεν δούλεψε ανάλογα. Συνέχισα να χάνω. Προσπαθούσα να βγάλω τον εαυτό μου από την τρύπα. Τότε, σε μία στιγμή, ήμουν ολοκληρωτικά εθισμένος…
»Θυμάμαι όταν ήμουν στη Μπέρμιγχαμ, ήταν το βράδυ πριν από τον αγώνα μας στον ημιτελικό των πλέι οφς ανόδου. Ήμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι, επιχειρώντας να ξεκουραστώ.
»Ήταν το σπουδαιότερο ματς της σεζόν και δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Τσέκαρα συνεχώς το τηλέφωνό μου, ποντάροντας όλη την ώρα.
»Εκείνο το βράδυ έχασα 46.000 λίρες σ’ ένα μόνο παιχνίδι, στο Μπλάκπουλ. Αμειβόμουν με 3.000 την εβδομάδα, τότε. Ήταν το “σημείο μηδέν”. Τότε αισθάνεσαι εντελώς άδειος.
»Υποτίθεται ότι είσαι εστιασμένος στο ποδόσφαιρο, το πράγμα που αγαπάς, και το μόνο που σκέφτεσαι είναι το πώς μπορείς να πάρεις πίσω τα χρήματά σου.
«Μία περίοδο, στη Λιντς, μόλις είχα χάσει ένα μεγάλο στοίχημα. Ούτε που θυμάμαι το ποσό. Ήμουν τόσο άδειος που το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να κλείσω το τηλέφωνο και να σέρνομαι στο κρεβάτι. Ήμουν σε κατάθλιψη. Έχασα κάθε κίνητρο για οτιδήποτε».
Η 12μηνη τιμωρία του 2013 τον έκανε να ανησυχεί για την καριέρα του.
Υποχρεώθηκε να επισκεφθεί σύμβουλο για τον εθισμό στον τζόγο, εξηγώντας πως «αυτό έσωσε την καριέρα μου και, πιθανότητα, έσωσε και τον Άντρος ως άνθρωπο».
Προσθέτοντας ότι «αυτό μου άνοιξε την πόρτα για ν’ αντιληφθώ ότι το να μιλάς σε κάποιον γι’ αυτό που περνάς, είναι θετικό.
»Κανενός η ζωή δεν είναι μια ευθεία γραμμή. Αλλά η δική μου υπήρξε ιδιαιτέρως δραματική. Κοιτάζοντας τώρα πίσω και δεν βγάζει κανένα νόημα».
