Ο «μαχητής της ζωής» Χε Μινγκ με το όνειρο των 100 μαραθωνίων, που θα ολοκληρωθεί από τον γιο του!
Η ιστορία του Χε Μινγκ στην Κίνα αποτελεί μία πραγματική πηγή έμπνευσης και αισιοδοξίας. Η διάγνωση με καρκίνο στους πνεύμονες στο 4ο στάδιο, του έδωσε το κίνητρο για τον τερματισμό σε 100 μαραθώνιους. Ένα όνειρο που δεν εκπληρώθηκε από τον ίδιο, αλλά συνεχίζεται μέσω του γιου του, Χε Σουάι!
Η δύναμη της ψυχής αποτελεί ένα από τα πιο σπάνια χαρακτηριστικά που υπάρχουν. Όσο κι αν οι άνθρωποι θα επιθυμούσαν να τη διαθέτουν, στην πραγματικότητα είναι λίγοι εκείνοι που το κατέχουν. Χρειάζεται θάρρος, αποφασιστικότητα, αισιοδοξία και πάνω από όλα, «δίψα» για την ίδια τη ζωή. Η περίπτωση του Χε Μινγκ στην Κίνα είναι το ιδανικότερο παράδειγμα.
Με ύψος 1,87μ. υπήρξε μοντέλο στα νεανικά του χρόνια, ενώ του άρεσε να παίζει κιθάρα και να τραγουδά. Η γυναίκα του, Ζανγκ Λίλινγκ, αναφέρει ότι επρόκειτο για έναν άνδρα με αρχές, ειλικρινή και τίμιο. Η ζωή του Χε Μινγκ, όμως, τον Απρίλιο του 2016 θα άλλαζε μια για πάντα.
Ύστερα από έναν ιατρικό έλεγχο, διαγνώσθηκε με καρκίνο στους πνεύμονες και μάλιστα στο 4ο στάδιο. Το σοκ ήταν άμεσο. Τα λόγια των γιατρών θα έκαναν ακόμα χειρότερη την κατάσταση. «Έχετε μόλις τρεις μήνες».
Ακολούθησαν άγρυπνες νύχτες και μελέτη, με τη βοήθεια του διαδικτύου, για την ασθένεια που έπασχε. Μόνο για λίγο. Γρήγορα αποφάσισε ότι δεν μπορούσε να σπαταλήσει άλλο χρόνο από τη ζωή του, διαβάζοντας πληροφορίες για αυτό. Άλλωστε, δεν του προσέφεραν κάτι. Απλώς του στερούσαν πολύτιμες ημέρες. Κάπου εκεί, ο διακόπτης μέσα του γύρισε. Ήταν αποφασισμένος να ζήσει όσο περισσότερο μπορούσε, ποιοτικά και ευτυχισμένος.
Αν και οι πρώτες χημειοθεραπείες τον αποδυνάμωσαν αρκετά, δεν το έβαλε κάτω. «Το να κάθομαι ξαπλωμένος σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου μέρα και νύχτα, δεν διαφέρει και πολύ από το να περιμένω τον θάνατο να έρθει», έλεγε χαρακτηριστικά ο Χε Μινγκ στο διάστημα όπου λάμβανε τις θεραπείες.
Στην αρχή προσπαθούσε να στέκεται μόνος του στα δύο πόδια, παρά το γεγονός ότι ήταν αρκετά δύσκολο. Τελικά κατάφερε να ξεκινήσει να περπατά και πάλι κανονικά. Αυτό αποτέλεσε απλώς την αρχή. Σταδιακά άρχισε να πηγαίνει για τζόκινγκ, ώστε να ενδυναμώσει ακόμα περισσότερο τους μύες του και έφτασε να πραγματοποιήσει μέχρι και κανονικό σπριντ!
Κάπως έτσι, οι τρεις μήνες ζωής, έγιναν έξι και το σώμα του έδειχνε σημάδια -εντυπωσιακής- βελτίωσης. Το γεγονός αυτό του έδωσε ώθηση να συνεχίσει με ακόμα πιο εντατικούς ρυθμούς την άσκησή του. Η συμμετοχή σε μαραθώνιους εμφανίστηκε κάπου στην πορεία. Όπως λέει ο γιος του, Χε Σουάι, η συγκεκριμένη επιθυμία του πατέρα του προέκυψε πιθανότατα από μία συνάντηση που είχε με κάποιους ερασιτέχνες δρομείς, κατά τη διάρκεια ενός περιπάτου στο βουνό Σούνγκενγκ. Είχε εντυπωσιαστεί πολύ από την ενέργεια που έβγαζαν.
Άρχισε να πηγαίνει τακτικά για τρέξιμο πια σε αυτό το μέρος, γνωρίζοντας αρκετούς ακόμα δρομείς, κάποιοι από τους οποίους ανήκαν στον σύλλογο μαραθωνίου Χουαϊνάν. Τους είχε εκπλήξει η δύναμη που έδειχνε ο Χε Μινγκ, παρά την ασθένειά του. Η οικογένειά του ήταν αντίθετη, ωστόσο, στο να λάβει μέρος σε ένα μαραθώνιο, τονίζοντας ότι το σώμα του δεν θα άντεχε κάτι τέτοιο. Ο ίδιος ήταν κάθετος και είχε… κλείσει τα αυτιά του. «Γνωρίζω το σώμα μου», σημείωνε.
Τον Οκτώβριο του 2017, σχεδόν ενάμιση χρόνο μετά από τη διάγνωση του καρκίνου και την πρόβλεψη των τριών μηνών ζωής, ολοκλήρωνε με απόλυτη επιτυχία τον πρώτο ημι-μαραθώνιο που συμμετείχε. Οι συγγενείς του ενημερώθηκαν για αυτό μόνο αφότου πέρασε τη γραμμή του τερματισμού.
Φυσικά δε σταμάτησε εκεί. Τον επόμενο χρόνο συνέχισε να τρέχει σε αγώνες που γίνονταν σε κοντινές πόλεις και κανείς δεν του στεκόταν εμπόδιο πια. Ήταν γνωστό ότι το τρέξιμο ήταν αυτό που τον βοηθούσε να παραμένει πραγματικά ζωντανός. Πάντοτε, βέβαια, είχε μαζί του παυσίπονα, κάτι που ελάχιστοι γνώριζαν.
Στο επίκεντρο των μέσων ενημέρωσης βρέθηκε για πρώτη φορά τον Ιούλιο του 2018, στον μαραθώνιο Γκουιγιάνγκ. Εκεί, συνειδητοποίησε ότι μπορεί με τον δικό του «αγώνα», να δώσει κίνητρο στους ανθρώπους να ξεπεράσουν τις αντιξοότητες της ζωής. Έτσι, κατά τη διάρκεια των μαραθωνίων φορούσε μπλουζάκια με το σύνθημα «Τρέχω σε μαραθώνιους για να πολεμήσω τον καρκίνο. Το τρέξιμο δεν σταματά ποτέ μέχρι να πεθάνω». Αποτελούσε πια ένα σύμβολο της ελπίδας, αλλά και της δύναμης για όλους τους ανθρώπους.
Το 2019, τα άσχημα νέα του χτύπησαν και πάλι την πόρτα. Ο καρκίνος υποτροπίασε και είχε επεκταθεί στα κόκαλά του. Στο σημείο αυτό, το λογικό θα ήταν ότι το τρέξιμο θα έβγαινε οριστικά από τη ζωή του. Αλλά ο Χε Μινγκ δεν υπάκουε στη λογική. Υπάκουε μόνο στα όνειρά του. Υπάκουε αποκλειστικά σε ό,τι του πρόσταζε η καρδιά του και αυτό ήταν να περάσει τη γραμμή του τερματισμού, όσες περισσότερες φορές μπορούσε, ώστε να καταφέρει να εκπληρώσει τον στόχο των 100 μαραθωνίων που είχε θέσει.
Ο τελευταίος του αγώνας και 61ος συνολικά ήταν στις 5 Ιανουαρίου του 2020, την ημέρα των 57ων γενεθλίων του, στην πόλη Ξιάμεν. Ο καρκίνος αυτή τη φορά επεκτάθηκε στον εγκέφαλο του Χε Μινγκ και η επιστροφή του ήταν αδύνατη. Ακόμα και στις τελευταίες του μέρες, ωστόσο, συνέχιζε να προπονείται. Μέχρι το σημείο όπου δεν μπορούσε να σταθεί πια όρθιος. Την τελευταία του πνοή την άφησε πέντε μήνες μετά τον τελευταίο του μαραθώνιο.
Ο Χε Σουάι, μιλώντας για τον πατέρα του, παραδέχθηκε ότι εκτός από μαχητής, ήταν και ένας πολύ ευγενής άνθρωπος. Έως την ημέρα της διάγνωσής του, πήγαινε αρκετά συχνά σε αιμοδοσίες, ενώ πάντα έλεγε ότι ήθελε να γίνει δωρητής οργάνων. Κάτι που πραγματοποιήθηκε τελικά, μία ημέρα μετά τον θάνατό του, όταν δύο ασθενείς έλαβαν μεταμόσχευση κερατοειδούς και ανέκτησαν με επιτυχία την όρασή τους.
Το όνειρο των 100 μαραθωνίων δεν κατέστη δυνατό να πραγματοποιηθεί από τον ίδιο τον Χε Μινγκ. Δε σημαίνει όμως ότι θα παραμείνει ανεκπλήρωτο. Γι’ αυτό θα φροντίσει ο γιος του. Παρά το γεγονός ότι ποτέ δεν ήταν άτομο της άθλησης, ο Χε Σουάι είναι αποφασισμένος να τρέξει τους επόμενους 39 αγώνες, που άφησε στη «μέση» ο πατέρας του και να τον κάνει περήφανο.
Στον μαραθώνιο του Ξιάμεν, εκεί όπου σταμάτησε ο Χε Μινγκ, ξεκινά τον δικό του αγώνα ο Χε Σουάι, φτάνοντας για πρώτη φορά στη γραμμή του τερματισμού. «Μπαμπά, ολοκλήρωσα έναν μαραθώνιο και το όνειρό σου συνεχίζει να ζει, είδες;», είπε δακρυσμένος, αμέσως μετά το τέλος του αγώνα.
Η αλήθεια είναι ότι η ζωή είναι στιγμές. Στιγμές σαν και αυτές που ζούσε ο Χε Μινγκ, κάθε φορά που έκανε το πρώτο του βήμα σε έναν μαραθώνιο. Στιγμές που τον έκαναν χαρούμενο, τον κρατούσαν ζωντανό και μετέτρεψαν την πρόβλεψη των τριών μηνών σε τέσσερα χρόνια γεμάτα από ευχάριστες αναμνήσεις. Στιγμές σαν και αυτές που θα βιώσει ο Χε Σουάι, αντλώντας θάρρος από την ψυχική δύναμη του πατέρα του, προκειμένου να κάνει πραγματικότητα το μεγάλο του όνειρο.
Πηγή: bnsports.gr
