Αν είχα να σχολιάσω ένα πράγμα για τα όσα πρόλαβα να μάθω από τον Λάζαρο Χριστοδουλόπουλο μετά τα 104 λεπτά της συνέντευξής μας, θα έλεγα ότι δεν του αρέσει να κρύβεται.
Κάτι τι οποίο τόνισε πολλές φορές και ο ίδιος κατά τη διάρκεια της συζήτησης που είχαμε.
Δεν κρύφτηκε για παράδειγμα να πει ότι αν ήταν στον αγωνιστικό χώρο στα δύο χαμένα πέναλτι της Ανόρθωσης με τον Απόλλωνα στο Τσίρειο, δεν θα κοιμόταν για μία εβδομάδα αν δεν αναλάμβανε να τα εκτελέσει. Όχι να τα χάσει, αν δεν τα εκτελούσε.
Ούτε κρύφτηκε ότι και η ιδέα με τον ίδιο στην κορυφή της επίθεσης δεν πέτυχε. Δεν ήταν άσχημη ιδέα μας τόνισε, αλλά δεν θα πει ψέματα, δεν ήταν ο ίδιος με τον Λάζαρο που αγωνιζόταν αλλού όπως ανέφερε χαρακτηριστικά.
Στην Ανόρθωση ο Λάζαρος φαίνεται να βρίσκεται το οριστικό λιμάνι του, γιατί όπως μας αποκάλυψε και ο ίδιος, θέλει να κλείσει την καριέρα του εδώ. Ένα κλείσιμο καριέρας που δεν θα έρθει στο τέλος της χρονιάς όπως μας τόνισε, έχει ακόμη… ποδοσφαιρικό καύσιμο.
Και είναι στην ομάδα της Αμμοχώστου που ο ίδιος ξαναγύρισε, όμως χαρακτηριστικά μας είπε, στο να είναι ξανά ο καλύτερος Έλληνας παίκτης. «Και αυτό που πιστεύω για μένα δεν έχω μάθει να το κρύβω», πρόσθεσε. Για αυτό και αισθάνεται ότι αδικήθηκε που δεν πήρε κλήση για την Εθνική Ελλάδας.
Δεν είναι πολλές οι φορές που θα μιλήσει ο Λάζαρος Χριστοδουλόπουλος, και όταν θα βγει θα μιλήσει έχει να πει πολλά. Και αυτή είναι μία από αυτές τις φορές.
Αναλυτικά το πρώτο μέρος της μεγάλης συνέντευξης του Ελλαδίτη:
Λάζαρε, τον Δεκέμβριο κλείνεις τα 36 σου χρόνια. Πόσο ποδοσφαιρικό καύσιμο έχεις ακόμα μέσα σου;
Εντάξει, αυτό εξαρτάται χρόνο με τον χρόνο. Και πέρσι μπορεί να έλεγα, δεν το είπα, ότι θα κάνω την τελευταία μου χρονιά. Όπως και φέτος έτσι ξεκινάς, βλέποντας και κάνοντας. Δεν νομίζω ότι πρέπει να βάλουμε κάποια ταμπέλα σε μία ηλικία ή σε ότι σταματάω σε ένα ή δύο χρόνια. Όταν καταλάβω ότι δεν μπορώ να προσφέρω αυτό που θέλω, τότε θα δούμε τι θα γίνει. Αυτό νομίζω είναι και το σωστό για έναν ποδοσφαιριστή, να πηγαίνει πλέον χρόνο με τον χρόνο.
Έχεις όμως την δίψα που είχες πριν 10 χρόνια;
Μπορεί και παραπάνω. Γιατί σε εμένα έτσι όπως τα έφερε η καριέρα μου, αυτός ο ενάμιση χρόνος που ήμουν έξω λόγω τραυματισμού στον Ολυμπιακό, στην ουσία στην καλύτερη φάση της καριέρας μου πνευματικά, σωματικά και ποδοσφαιρικά, με πείραξε πολύ. Και θέλω όσος χρόνος μου απομένει, να τον ευχαριστηθώ. Και αυτό με κάνει να έχω την ίδια δίψα.
Σου έχουν μείνει δηλαδή ανεκπλήρωτοι πόθοι στο ποδόσφαιρο δηλαδή ή νιώθεις ότι πέτυχες ότι ήθελες να πετύχεις;
Όχι, όχι. Για να σου πω να καταλάβεις, κάθε φορά που πετυχαίνω ένα τέρμα η χαρά είναι ακόμα η ίδια, οπότε ανεκπλήρωτοι στόχοι υπάρχουν πάντα, αλλιώς δεν μπορείς να πας και μπροστά. Αυτή τη στιγμή, επειδή δεν έχω μάθει να κρύβομαι, ανεκπλήρωτος στόχος, ομαδικός τουλάχιστον, είναι ένας τίτλος με την Ανόρθωση.
