Η απόλυση από την Τότεναμ ήρθε ως φυσικό επακόλουθο των όσων βλέπουμε από τις ομάδες του Πορτογάλου τεχνικού τα τελευταία χρόνια. Ο Δημοσθένης Γεωργακόπουλος γράφει για την… ελεύθερη πτώση του Ζοσέ Μουρίνιο.
Πότε ήταν η τελευταία φορά που θαυμάσαμε κάποια ομάδα του Ζοσέ Μουρίνιο; Όχι να κατακτά τίτλους, αλλά να παίζει ποδόσφαιρο. Κανονικό ποδόσφαιρο. Κατά την προσωπική μου εκτίμηση 15 χρόνια πριν, στην πρώτη του θητεία στον πάγκο της Τσέλσι. Υπερβολικός; Μπορεί, αλλά ο γραφων ήταν ένας μεγάλος θαυμαστής του τότε… Special One και με όσα βλέπει τα τελευταία χρόνια, αναπολεί εκείνες τις εποχές. Αρχικά, με το «θαύμα» της Πόρτο και στη συνέχεια με την ποδοσφαιρική μηχανή των «μπλε», που παρέσυρε τους πάντες στο διάβα της.
Τι είδαμε από τότε από τις ομάδες του Μουρίνιο; Άμυνα, άμυνα και ξανά άμυνα. Κι αν σε κάποιες περιπτώσεις αυτός ο τρόπος είναι αποτελεσματικός, σίγουρα όμως δεν είναι αυτός που επιθυμεί το κοινό. Και σε κάποιες περιπτώσεις οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές. Ποιος μπορεί να ξεχάσει το «κατενάτσιο» της Ίντερ απέναντι σε Μπαρτσελόνα και Μπάγερν, στην πορεία για την κατάκτηση του Champions League το 2010; Ή την αμυντική προσήλωση της Ρεάλ Μαδρίτης σε όλα τα clasico, πριν της πρώτης πεντάρας στο Καμπ Νου; Ή ακόμη και τα… πούλμαν για τα οποία το χλεύαζαν στη δεύτερη θητεία του στην Τσέλσι και στη συνέχεια στη Γιουνάιτεντ; Και αυτά είναι μόνο τα πιο τρανταχτά παραδείγματα της φιλοσοφίας που κυρίευσε τον Πορτογάλο τεχνικό.
Τελευταίο παράδειγμα φυσικά είναι η Τότεναμ. Ούτε δύο χρόνια δεν έχουν περάσει από τότε που οι «πετεινοί» έφτασαν στον τελικό του Champions League και όλη η Ευρώπη θαύμασε το ποδόσφαιρο της ομάδας του Ποκετίνο. Ο Αργεντινός έκανε τον κύκλο του στο σύλλογο, σύμφωνα με τους διοικούντες, με τον Μουρίνιο να αναλαμβάνει τα ηνία της ομάδας, ώστε να της δώσει το πνεύμα νικητή και να τη βάλει σε τροχιά τίτλων. Τι κατάφερε μέσα σε 1,5 χρόνο; Να αποκλειστεί πέρσι από τη Λειψία στους «16» του Champions League (με δύο ήττες) και στο πρωτάθλημα να τερματίσει – με το ζόρι – στην 6η θέση. Όσο για φέτος, μέχρι τώρα η Τότεναμ είναι στην 7η θέση (οδηγεί στο Europa Conference League), ενώ στο Europa League γνώρισε ντροπιαστικό αποκλεισμό από την Ντιναμό Ζάγκρεμπ. Κυρίως, όμως, σταμάτησε να παίζει όμορφο και θεαματικό ποδόσφαιρο.
Το καταλάβαινε και ο ίδιος ο Μουρίνιο τώρα τελευταία πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Όμως ήταν – και παραμένει – τόσο εγωιστής, που δεν έκανε ούτε βήμα πίσω στις απόψεις του. Ποδοσφαιρικές και μη. Στα πρώτα χρόνια της καριέρας του είχε ποδοσφαιριστές, που έβαζαν τα πόδια τους στη φωτιά για χάρη του. Τώρα τελευταία, οι περισσότεροι δεν ήθελαν να το βλέπουν. Και όταν ένας προπονητής δεν εμπνέει τους παίκτες του και έχει χάσει τα αποδυτήρια, τότε είναι τελειωμένος και ο ίδιος. Είχε γίνει ο κακός χαμός στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (χαρακτηριστικό το παράδειγμα με τον Πογκμπά), έκρυθμη ήταν η κατάσταση τώρα και στην Τότεναμ.
Ο Μουρίνιο προσπαθούσε να μεταφέρει τη δική του αδυναμία στους ποδοσφαιριστές, όμως το πραγματικό πρόβλημα ήταν πως τον είχε ξεπεράσει το ίδιο το ίδιο το ποδόσφαιρο. Την ώρα που η πλειοψηφία των κορυφαίων προπονητών εφαρμόζει νέες ιδέες στον αγωνιστικό χώρο, ο Μουρίνιο έμεινε κολλημένος στο παρελθόν. Και αυτό το βρήκε μπροστά του. Θεωρώ εξαιρετικά δύσκολο να βρεθεί ξανά στο τιμόνι κάποιου top class συλλόγου, τουλάχιστον για τα επόμενα χρόνια. Ίσως η καλύτερη επιλογή για τον ίδιο – αν και είναι μόλις 58 ετών – θα είναι να αναλάβει κάποια εθνική ομάδα. Με το στυλ παιχνιδιού που εφαρμόζει, μπορεί να τα πάει καλά μόνο σε μια διοργάνωση 6-7 αγώνων και όχι σε ένα μαραθώνιο πρωταθλήματος. Γιατί να αλλάξει μυαλά ο ίδιος, δύσκολο.
