Την παγκόσμια ημέρα ποίησης, ο Ρονάλντο ντε Ασίς Μορέιρα ή όπως τον ξέρουμε όλοι, ο μοναδικός Ροναλντίνιο, κλείνει σήμερα τα 43 του χρόνια.
Το 1999 η Unesco αποφασίζει να καθιερώσει την παγκόσμια ημέρα ποίησης με σκοπό να μην θεωρείται πλέον μία άχρηστη τέχνη αλλά μια τέχνη που βοηθά την κοινωνία να βρει και να ισχυροποιήσει την ταυτότητά της. Και δύο χρόνια αργότερα, θα έρθει στην Ευρώπη ένας ποδοσφαιριστής, που το να παραλληλίσεις τα κατορθώματα του με ποιητικά έργα, είναι πλέον ορθολογικό και δεν χρειάζεται καν εισαγωγικά.
Γεννήθηκε μια μέρα σαν κι αυτή το 1980 στο Πόρτο Αλέγκρε της Βραζιλίας. Ο «μικρός Ρονάλντο» όπως σημαίνει το όνομά του, 43 χρόνια μετά, θα μπορεί να νιώθει πως η παρακαταθήκη που άφησε είναι ένα χαμόγελο και πολλές εικόνες ποδοσφαιρικής μαγείας. Ένας ποδοσφαιριστής που στα καλύτερά του χρόνια, έδινε υλικό για επικεφαλίδες και μόνο. Ο Ροναλντίνιο.
Η διαδρομή του ξεκινά από την Γκρέμιο μόλις στα επτά του χρόνια. Εκεί θα κάνει και την πρώτη του επαγγελματική συμμετοχή μιας και το ντεμπούτο του θα έρθει σε έναν αγώνα για το Κόπα Λιμπερταδόρες το 1998. Τα κατορθώματά του δεν θα τα δουν εύκολα στην Ευρώπη. Το Κύπελλο Συνομοσπονδιών του 1999, θα γίνει η «βιτρίνα» του καθώς σε εκείνο το τουρνουά βγήκε πρώτος σκόρερ και MVP. Το ταξίδι για την Ευρώπη ήταν προ των πυλών και το 2001 η Παρί Σεν Ζερμέν θα δώσει πέντε εκατομμύρια ευρώ για να τον κάνει δικό της.
Αν και μετακόμισε στην πόλη του φωτός, άργησε να λάμψει. Στους πρώτους του μήνες στο Παρίσι, δεν ήταν καν βασικός μιας και βρισκόταν αρκετά μεταξύ ενδεκάδας και πάγκου. Αλλά δεν θα αργήσει ούτε εκεί να δείξει τι είναι ικανός να κάνει και οι εμφανίσεις που κρατούσαν τα στόματα ανοιχτά, θα έρθουν πολύ σύντομα. Τα επόμενα σπουδαία όμως, τα άφησε για το καλοκαίρι του 2002.
Στα γήπεδα της Ιαπωνίας και της Νότιας Κορέας, έρχεται η πρώτη του μεγάλη παράσταση. Η πρώτη του υποψηφιότητα για το… «Νόμπελ Λογοτεχνίας». Πως αλλιώς να χαρακτηρίσεις εκείνο το φάουλ στον Σίμαν κόντρα στην Αγλλία. Πομπώδες. Ποιητικό. Ένεκα και της ημέρας βεβαίως. Θα συμβάλει τα μέγιστα μαζί με Ριβάλντο και Ρονάλντο (γενικά ήταν πλήρης σε όλες τις γραμμές της η Βραζιλία) ώστε η «Σελεσάο» να κατακτήσει το πέμπτο και τελευταίο της Μουντιάλ μέχρι σήμερα. Πλέον τον ξέραμε όλοι. Αυτό που έμενε είναι να τον δούμε και σε πρωταγωνιστικό ρόλο και η Μπαρτσελόνα είπε μην αγχώνεστε, θα σας τον φέρουμε εμείς.
Το καλοκαίρι του 2003, θα δώσει το – τεράστιο για την εποχή – ποσό των 32,5 εκατομμυρίων ευρώ και θα τον φέρει στην Βαρκελώνη. «And the rest is history». Μια ατάκα χιλιοειπωμένη αλλά πως αλλιώς να την περιγράψεις την πορεία του. Στους «Μπλαουγκράνα» θα μεγαλουργήσει. Το 2005 θα κατακτήσει την Χρυσή Μπάλα και την επόμενη χρονιά θα έρθει το «Τρεμπλ» με την Μπαρτσελόνα. Συνολικός απολογισμός 2 πρωταθλήματα, 2 κύπελλα, ένα Τσάμπιονς Λιγκ με τους «Μπλαουγκράνα», μια Χρυσή Μπάλα, 2 φορές παίκτης της χρονιάς από τη ΦΙΦΑ και καλύτερος ποδοσφαιριστής στην Ευρώπη από την ΟΥΕΦΑ το 2006. Μια πενταετία έμεινε εκεί και θα μπορούσε κανείς να πει πως ήταν ένας εξ αυτών που σηματοδότησε τη νέα λαμπερή εποχή της Μπάρτσα.
Οι στιγμές μαγείας που χάρισε στο κοινό του Καμπ Νου, ήταν για να τις θυμάσαι και να τις ζηλεύεις. Τα πέντε χρόνια που έμεινε στην Ισπανία, ήταν σαφώς τα καλύτερά του. Το κορυφαίο επίπεδο στο οποίο βρέθηκε, κατάφερε να μας κάνει να σκεφτόμαστε συνεχώς το «πως». Τα γκολ του ήταν το κερασάκι μιας πολύ μεγάλης τούρτας. First touch που λένε και οι προπονητές του Μάνατζερ, από άλλο πλανήτη, no look πάσες και ένα κάθετο παιχνίδι που δε γινόταν να σταματήσεις. Ο κόσμος σηκωνόταν όρθιος όταν έπαιρνε τη μπάλα σε χαμηλά μέτρα στο γήπεδο. Ο μεγάλος Ρόνι στο πικ του, στην πρώτη δεκαετία του νέου Milenium, ήταν o «καλυτερότερος». Μετά το Τσάμπιονς Λιγκ του 2006, ηγήθηκε της Βραζιλίας στο Μουντιάλ της Γερμανίας το ίδιο έτος αλλά μοιραία η «Σελεσάο» απογοήτευσε.
To καλοκαίρι του 2008 ο Γκουαρντιόλα αναλαμβάνει την Μπαρτσελόνα ενώ ο Ροναλντίνιο αποχωρεί για την Μίλαν του Μπερλουσκόνι για 24 εκατομμύρια ευρώ. Σημείο τομής για την νέα εποχή των «Μπλαουγκράνα», σημείο καμπής για τον ίδιο. Τα χρόνια του στο Μιλάνο, δε θα έχουν την ίδια λάμψη. Άλλωστε η Ιταλία, δεν ήταν το ιδανικό μέρος για «jogo bonito». Όχι ότι είχε θέμα να δείξει την ποιότητά του, αλλά στην πτώση του, η Ιταλία -κακά τα ψέματα- δεν τον βοήθησε. Η θέση του στο κορυφαίο επίπεδο, δεν ήταν πια διασφαλισμένη και η επιστροφή στην Βραζιλία ήταν προ των πυλών.
Τον Ιανουάριο του 2011, η Φλαμένγκο θα δώσει τρία εκατομμύρια ευρώ και θα φέρει τον «μάγο» πίσω στη βάση του. Εκεί δε θα προσφέρει τα αναμενόμενα και μετά από ενάμιση χρόνο, θα βρεθεί στην Ατλέτικο Μινέιρο. Τα τελευταία του καλά παιχνίδια, θα τα κάνει εκεί. Η Κερετάρο στο Μεξικό θα έχει να λέει πως είχε σαν παίκτη της τον Ροναλντίνιο αλλά μέχρι εκεί μιας και οι περιπέτειες του στο Μεξικό, έγιναν συχνά αντικείμενο συζήτησης. Θα επιστρέψει στην Φλουμινένσε και μετά από 7 εμφανίσεις θα σταματήσει την καριέρα του.
Η ζωή του αργότερα δεν του τα ‘φερε όπως ήθελε, η περιπέτεια της φυλακής, η απώλεια της περιουσίας του αλλά και τα ξέφρενα πάρτι, ήταν οι λέξεις που συνόδευαν πια το όνομά του. Από αυτόφωτο αστέρι που ήταν, βρέθηκε στο σκοτάδι, που τον είχε σκεπάσει ολοκληρωτικά.
Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, πολλοί πλέον εστιάζουν στους αριθμούς και την διάρκεια. Ξεχνούν διαρκώς τον ανθρώπινο παράγοντα. Υπάρχουν πολλοί που συγκρίνουν τους ποδοσφαιριστές με την εποχή που βρέθηκαν στο κορυφαίο τους επίπεδο. Αν τον κρίναμε έτσι, ο Ροναλντίνιο θέτει υποψηφιότητα για τον κορυφαίο όλων. Η βραχύχρονη μαγεία του, σπανίζει και μέχρι σήμερα είναι λίγοι οι ποδοσφαιριστές που μας έχουν δείξει κάτι παρόμοιο.
Κάποτε ο Ντέκο είχε πεί:
«Ο Ροναλντίνιο είχε περισσότερο ταλέντο από τον Μέσι και τον Ρονάλντο. Όταν δεν ξέραμε τι να κάνουμε, απλά θα έφτιαχνε ευκαιρίες για να σκοράρει».
Υπερβολικός ή όχι, κανείς δεν το ξέρει. Αλλά τα κορυφαία χρόνια του Ροναλντίνιο, χωρούν ώρες ανάλυσης και νοσταλγίας…
Πηγή: sdna.gr
