Μία από τις ιστορίες που έχουν πονέσει το ιταλικό ποδόσφαιρο, είναι και αυτή του Εντοάρντο Μπορτολότι που δεν πρόλαβε να ζήσει όσα μπορούσε.
Κυριακή, 28 Απριλίου 1991. Η Μπρέσια, η οποία είναι αδιαφορη βαθμολογικά, υποδέχεται τη Μόντενα για τη Serie B. Είναι ένα παιχνίδι ήρεμο, ένα παιχνίδι που δεν περιμένει κανείς πώς και πώς. Είναι και ένα παιχνίδι, όμως, που θα κρίνει μια ανθρώπινη ζωή, αν και δεν το ήξερε κανείς εκείνη τη στιγμή. Και ήταν η ζωή του Εντουάρντο Μπορτολότι, ενός ταλέντου που δεν έκανε ποτέ την καριέρα που αναμενόταν στο ιταλικό ποδόσφαιρο. Πάνω απ’ όλα όμως, δεν έζησε ποτέ τη ζωή που περίμενε, που ήθελε, που ονειρευόταν…
Για να φτάσουμε, όμως, στην 28η Απριλίου 1991, πρέπει να πάμε πιο πίσω. Γεννηθείς το 1970, ο Μπορτολότι δείχνει από μικρός ότι είναι καλός με τη μπάλα. Παίζει στη Βολούντας, μια ομάδα-δορυφόρο της Μπρέσια, από την οποία καταγόταν κιόλας. Μαζί του ήταν ο Εουτζένιο Κορίνι, ο οποίος έκανε καριέρα στη Serie A. Ο Μπορτολότι όμως, αν και άλλη θέση, αφού ήταν πλάγιος μπακ, θεωρείτο καλύτερος. Και δεν θα αργούσε να το επιβεβαιώσει.
Οι άνθρωποι της Μπρέσια βλέποντας τις εμφανίσεις του στη Βολούντας, τον παίρνουν στην ομάδα τους. Πάει ένα χρόνο δανεικός στην Τρέντο, παίζει, βελτιώνεται και επιστρέφει για να αρχίσει η άνοδός του. Και μάλλον τα πήγαινε καλά, γιατί το 1990, στα 20 του, υπογράφει το πρώτο του καλό συμβόλαιο: Ετήσιες απολαβές στις 200.000 λιρέτες. Παράλληλα, ο Τσέζαρε Μαλντίνι τον καλεί στην U21 της Ιταλίας, όπου πραγματοποιεί τέσσερις εμφανίσεις. Και κάπως έτσι, το ιταλικό ποδόσφαιρο αρχίζει να στρέφει την προσοχή του σε αυτόν.
Ο τραυματισμός και η «καταραμένη» παρουσία στον πάγκο
Ο Μπορτολότι, με το μακρύ μαλλί και το ποδοσφαιρικό στυλ, δεν αργεί να ξεχωρίσει. Και δεν αργούν και τα μεταγραφικά σενάρια, με τη Ρόμα να είναι έτοιμη να τον αποκτήσει. Τα πράγματα, όμως, θα εξελιχθούν εντελώς διαφορετικά… Στις 13 Ιανουαρίου 1991, σε ένα ματς με τη Λουκέζε, ο Εντοάρντο τραυματίζεται σοβαρά: Κάταγμα περόνης. Τραυματισμός που εκείνα τα χρόνια μπορούσε να επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό ή και να τελειώσει την καριέρα του παίκτη.
Στην περίπτωση του Μπορτολότι, αυτό θα είναι η αρχή του τέλους όχι απλά της καριέρας του αλλά της ζωής του… Το ενδιαφέρον των Τζαλορόσι ατονεί, η ψυχολογία του είναι η χειρότερη και ο προπονητής τη Μπρέσια, Μπρούνο Μπόλκι, θέλει να τον ανεβάσει. Ετσι, στις 28 Απριλίου 1991, στο ματς με τη Μόντενα που αναφέραμε παραπάνω, παίρνει μια απόφαση: Μπορεί να μην είναι έτοιμος να αγωνιστεί, αλλά θα είναι στον πάγκο.
«Μια μέρα θα σας πω την ιστορία μου…»
Θα τιμωρηθεί με αποκλεισμό 15 μηνών, οι οποίοι θα γίνουν 12 λίγο καιρό μετά. Αυτό, όμως, δεν είχε καμία σημασία πλέον. «Ντρέπομαι γι’ αυτό που έγινε. Ο σοβαρός τραυματισμός, ο χωρισμός με την κοπέλα μου… Παρασύρθηκα, δεν ξέρω τι να πω», είναι τα λόγια του και από εκείνη τη στιγμή αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση. Ρεπορτάζ της εποχής, γράφουν ότι ο Εντοάρντο ήταν ένα ήρεμο, ήσυχο παιδί, χαμηλών τόνων, το οποίο έμπλεξε με κακές παρέες.
Λένε ότι την περίοδο της τιμωρίας του, τον έβλεπαν στην πόλη της Μπρέσια με άτομα του υποκόσμου. Ατομα με περίεργο παρελθόν ή παρόν. Η ομάδα αποφασίζει να του λύσει το συμβόλαιο, θα τον ξαναπάρει για προπονήσεις το 1993, αλλά τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. Ο 23χρονος δεν έχει το μυαλό του στο ποδόσφαιρο πλέον, είναι σίγουρος ότι η καριέρα του έχει τελειώσει. Η Ρόμα έχει εξαφανιστεί, όλοι τον αντιμετωπίζουν σαν «αυτόν που πήρε κοκαΐνη», η μεταγραφή στην Παλατσόλο, ομάδα της Serie C1, δεν του λέει τίποτα.
Θα την αφήσει, άλλωστε, λίγους μήνες μετά την υπογραφή του, ανακοινώνοντας το τέλος της καριέρας του. Ηταν το 1994, ήταν 24 ετών και ήταν, δυστυχώς, στον τελευταίο χρόνο της ζωής του… «Μια μέρα, ίσως, θα σας πω την ιστορία μου. Αν και εσείς οι δημοσιογράφοι, όταν μιλάτε για μένα, αναφέρετε πάντα το παρελθόν μου», θα πει στην τελευταία συνέντευξή του.
Το τέλος…
Ο Μπορτολότι κλείνεται στον εαυτό του, κόβει επαφές με πρώην φίλους και συμπαίκτες, οι φήμες λένε ότι η οικογένειά του έχει σοβαρά οικονομικά προβλήματα. Ο,τι κι αν συνέβαινε, το τέλος ήταν προδιαγεγραμμένο στο μυαλό του… Το πρωί της 2ας Σεπτεμβρίου 1995, στις 09:30, πηδάει στο κενό από το μπαλκόνι του στον 3ο όροφο. Μία γειτόνισσα θα τον δει και θα τον πλησιάσει, ήταν ζωντανός ακόμη. Λίγα λεπτά μετά, όμως, θα γραφόταν το τέλος.
Ο Εντοάρντο Μπορτολότι δεν πρόλαβε, τελικά, να διηγηθεί την ιστορία της ζωής του, όπως είχε πει. Και άφησε τους πάντες να αναρωτιούνται πόσο διαφορετικά θα είχαν εξελιχθεί τα πράγματα αν δεν τραυματιζόταν. Ή αν δεν ήταν στον πάγκο της Μπρέσια σε εκείνο το ματς στο οποίο, ούτως ή άλλως, δεν θα έπαιζε.
«Συχνά αναρωτιέμαι τι θα συνέβαινε αν τον άφηνα στην εξέδρα αντί να τον πάρω στον πάγκο εκείνη την ημέρα. Πόσο διαφορετικά θα μπορούσαν να πάνε τα πράγματα; Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό το μελαγχολικό, ταλαντούχο παιδί που δεν χαμογελούσε ποτέ», είπε ο προπονητής του, Μπρούνο Μπόλκι…
Πηγή: italians.gr
