Η ζωή του Ρομπέρτο Μπάτζιο γίνεται ταινία και το gazzetta.gr αποτίνει τιμή σε έναν άνθρωπο που δεν τον λύγισαν δύο σοβαροί τραυματισμοί, που έμαθε να ζει με τον πόνο ενός χαμένου πέναλτι, αλλά κυρίως σε έναν άνθρωπο που είναι τέχνη και ποδόσφαιρο μαζί, μια αναγεννησιακή τελειότητα που θα την ζήλευε ακόμα και ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι.
«Είναι αλήθεια πως στην Μπαρτσελόνα ήμουν τυχερός και είχα συμπαίκτες ορισμένους σπουδαίους ποδοσφαιριστές, αλλά ο Μπάτζιο ήταν τόσο ξεχωριστός. Έπαιξα μαζί με τον Λάουντρουπ, τον Ρομάριο, τον Κούμαν, τον Ρονάλντο, τον Στόιτσκοφ, αλλά ποτέ δεν είδα κάποιον σαν τον Ρόμπι», Πεπ Γκουαρντιόλα.
Λένε πως ένα σάπιο μήλο μπορεί να χαλάσει ένα ολόκληρο καλάθι φρούτων, αλλά αυτό δεν ισχύει επ ουδενί στην καριέρα του Ρομπέρτο Μπάτζιο. Ποδοσφαιρικός θρύλος, ένας από τους σπουδαιότερους που φόρεσε ποτέ την φανέλα με το Νο10 ο οποίος είχε την φρίκη να είναι το πρόσωπο της ήττας σε ένα τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Στην μνήμη όλων έχει μείνει ανεξίτηλος εκείνος ο τελικός του Μουντιάλ του 1994 στο Rose Bowl της Καλιφόρνια. Ήταν η πρώτη φορά στα χρονικά που ένας τελικός Παγκοσμίου Κυπέλλου θα κρινόταν στην διαδικασία των πέναλτι. Αντίπαλος του Μπάτζιο και της Ιταλίας η Βραζιλία που έψαχνε το τέταρτο αστέρι στην φανέλα της. Ο «Μικρός Βούδας» ετοιμάζεται για την εκτέλεση του πέναλτι με την «Σελεσάο» να προηγείται με 3-2.
Ο Μπάτζιο πρέπει να ευστοχήσει για να κρατήσει την «Σκουάντρα Ατζούρα» ζωντανή. Η συνέχεια γνωστή. Χαμένο πέναλτι και αυτόματα το ματς αυτό μπαίνει για πάντα στην ιστορία του ιταλικού ποδοσφαίρου. Είναι το ματς με το πιο διάσημο χαμένο πέναλτι της παγκόσμιας ποδοσφαιρική ιστορίας.
Ειδικά για τους Ιταλούς που ταυτίζονται με παραδόσεις, με παραβολές και μοιραίες αναλύσεις, το πέναλτι αυτό τους στοιχείωσε για πάντα.
Εκείνο το πέναλτι
Θα ήταν άδικο για τον Ρομπέρτο να ήταν ο… κακός της ιστορίας. Αρχικά γιατί ήδη οι Μπαρέζι και Μασάρο είχαν αστοχήσει στην διαδικασία, αλλά ακόμα και αν ευστοχούσε η Βραζιλία είχε άλλη μια ευκαιρία για την κατάκτηση του τροπαίου με το δικό της πέμπτο πέναλτι.
Επίσης, κανείς δεν πρέπει να ξεχνάει πως αν δεν ήταν-κυριολεκτικά- ο «θεϊκός κοτσιδάκιας» πολύ απλά η Ιταλία δεν θα είχε βρεθεί ποτέ στον τελικό εκείνου του τουρνουά. Με πέντε γκολ ήταν ο πρώτος σκόρερ της ομάδας του Αρίγκο Σάκι.
Αρχικά κόντρα στη Νιγηρία στους «16» με τα δύο γκολ από το 88ο λεπτό και μετά, για να ακολουθήσει η Ισπανία και το υπέροχο γκολ κόντρα στον Θουμπιθαρέτα έχοντας αντίθετη φορά σώματος.
Η Ιταλία είχε πάρει φόρα, ο Στόιτσκοφ και οι φίλοι του δεν θα μπορούσαν να αποτελέσουν εμπόδιο και με άλλα δύο γκολ πήγε την ομάδα του Σάκι στον τελικό. Αυτόν που σε ζωντανή μετάδοση είχε τρελαθεί όταν τον είχε κάνει αλλαγή κόντρα στη Νορβηγία για λόγους τακτικής μετά την αποβολή του Παλιούκα.
Η κατάρα, όμως, που έδειχνε να τον κυνηγάει σε όλη την καριέρα του, χτύπησε και στα ημιτελικά. Τραυματισμός και η παρουσία του στον τελικό περισσότερο ψυχολογική υποστήριξη προς την υπόλοιπη ομάδα ήταν, αφού ο ίδιος φαινόταν πως δεν μπορούσε να ήταν στο ίδιο level με τους προηγούμενους αγώνες.
«Ενα όνειρο είχα από μικρό παιδί. Να παίξω τελικό Μουντιάλ με αντίπαλο την Βραζιλία. Και τελικά έκλαιγα και ένιωθα χάλια, επειδή έζησα το όνειρο μου», έχει πει γι’ αυτό.
Η κατάρα αυτή τον κυνηγούσε από το ξεκίνημα της καριέρας του, μιας καριέρας που μόνο με ροδοπέταλα δεν ήταν στρωμένη. Τραυματισμοί στους τραυματισμούς που εκείνες τις εποχές ήταν απλά καταδικαστικές για την καριέρα ενός ποδοσφαιριστή. Όχι όμως για τον Ρομπέρτο. Εξι εγχειρήσεις στα γόνατα, διαλυμένοι χιαστοί αλλά και μηνίσκος.
«Τέσσερις στο δεξί γόνατο, δύο στο αριστερό. Εγχειρήσεις που διαρκούσαν μέχρι και δέκα ώρες. Επαιζα την Κυριακή και έκανα ξανά προπόνηση Τετάρτη-Πέμπτη σε όλη τη διάρκεια της καριέρας μου. Στα τελευταία χρόνια, στην Μπρέσια, όταν έφευγα από το γήπεδο και επέστρεφα σπίτι, δυσκολευόμουν να κατέβω από το αυτοκίνητο. Θα το ξαναζούσα, όμως, αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω», έλεγε ο ίδιος χρόνια μετά.
Όταν τα γόνατα πήγαν να τον προδώσουν
Το καλοκαίρι του 1985 ήταν ο πιο περιζήτητος Ιταλός. Με 110 γκολ σε 120 ματς με την Βιτσέντσα είχε κάνει όλες τις μεγάλες ομάδες να σφάζονται στα πόδια του.
Νικήτρια τελικά η Φιορεντίνα η οποία βλέπει δύο ημέρες πριν την ολοκλήρωση της μεταγραφής τον Ρομπέρτο να τραυματίζεται σοβαρά σε ένα αδιάφορο ματς με την Ρίμινι. Ρήξη πρόσθιου χιαστού, συνδέσμων και μηνίσκου, τραυματισμός που το 1985 απλά σε έστελνε σπίτι σου αλλάζοντας σελίδα στην ζωή σου.
Ο ίδιος ακόμα και τώρα το θυμάται γλαφυρά. «Αν με αγαπάς, σκότωσε με», είπε κάποτε στη μητέρα του, μετά τον πρώτο τραυματισμό στους χιαστούς. Εκλαιγε συνεχώς από τον πόνο αφού ήταν αλλεργικός στα παυσίπονα, έχασε 12 κιλά μέσα σε δύο εβδομάδες και οι γιατροί πίστευαν ότι δεν θα μπορούσε να ξαναπαίξει ποδόσφαιρο.
Η Φιορεντίνα όμως ήταν εκεί. Τον αγκάλιασε από την πρώτη στιγμή και αποφάσισε να τον περιμένει μέχρι τέλος. Ανέλαβε όλα τα έξοδα της αποθεραπείας έχοντας δίπλα του τους καλύτερους ειδικούς. Ο Μπάτζιο χάνει όλη την σεζόν 1985-86 κι εκεί που ετοιμαζόταν για την μεγάλη επιστροφή, νέο σοκ.
Το γόνατο δεν αντέχει και ξανά επέμβαση που σήμαινε άλλο ένα χρόνο εκτός. O ίδιος είναι συντετριμμένος, σκεφτόταν ακόμα και να βάλει τέλος στην καριέρα του. Ένας φίλος του συστήνει τον Βουδισμό. Ο Ρόμπι που ψάχνει μια σανίδα σωτηρίας και αμέσως δένεται με τη νέα θρησκεία.
Έτσι, ένα ωραίο πρωί ανακοινώνει στον φίλο Μορίκιο την πρόθεση του να γίνει βουδιστής. Παρά τις έντονες αντιδράσεις της καθολικής του οικογένειας, ο Μπάτζιο γίνεται ασκούμενος βουδιστής και από τότε δεν ήταν ποτέ το ίδιο άτομο.
Καθώς ο Βουδισμός συνεπάγεται ηρεμία στη ζωή, ο Μπάτζιο άρχισε να ασχολείται με τις βαθύτερες εσωτερικές έννοιες της ζωής που τα μέλη της οικογένειάς του άρχισαν αργά να καταλαβαίνουν και, το πιο σημαντικό, να δέχονται.
Ο διαλογισμός έγινε αναπόσπαστο μέρος της ζωής του και ο ίδιος δεν σταμάτησε ποτέ να διαλογίζεται.
Όταν… φλεγόταν η Φλωρεντία!
Η 19η Μαΐου του 1990 δεν είναι μια απλή ημέρα για την Φλωρεντία και την Φιορεντίνα. Είναι η ημέρα που ο Ρομπέρτο Μπάτζιο έκανε το αδιανόητο μετακομίζοντας στην Γιουβέντους.
Η Φλωρεντία εκτός από την πλούσια ιστορία της είναι υπερήφανη και για άλλο ένα λόγο. Την ποδοσφαιρική της ομάδα, την Φιορεντίνα. Η ομάδα με τα βιολετί λατρεύεται παράφορα όπως κι ένας ποδοσφαιριστής, ο Ρομπέρτο Μπάτζιο, ο οποίος είναι ο διάδοχος του τεράστιου Τζιανκάρλο Αντονιόνι στις καρδιές των οπαδών.
Στο «Αρτέμιο Φράνκι» ο «Ρόμπι» γνωρίζει την αποθέωση σε κάθε ματς και την σεζόν 1989-90 παίρνει από το χέρι του μια μέτρια Φιορεντίνα (στο πρωτάθλημα η χρονιά παραλίγο να εξελιχθεί σε τραγωδία με την ομάδα να τερματίζει 12η μόλις ένα βαθμό πάνω από την ζώνη του υποβιβασμού με νίκη την τελευταία αγωνιστική).
Στην Ευρώπη όμως η κατάσταση είναι διαφορετική και με τον Μπάτζιο μαέστρο φτάνει στον διπλό τελικό με αντίπαλο τους «μπιανκονέρι». Η κατάσταση στην ομάδα δεν ήταν καλή και ο ιδιοκτήτης Φλάβιο Ποτέλο ψάχνει τρόπο να απεμπλακεί από τα διοικητικά ελέω οικονομικών προβλημάτων.
Τότε αρχίζουν οι πρώτες φήμες για την Γιουβέντους. Στις 2 Μαΐου του 1990, οι δύο ομάδες δίνουν ραντεβού στο Ολίμπικο του Τορίνο στον πρώτο από τους δύο τελικούς του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ. Η Γιουβέντους επικρατεί με 3-1 με τις φήμες περί συμφωνίας του Ποντέλο με την οικογένεια Ανιέλι να εντείνονται.
Η γκρίνια αυτή μετατρέπεται σε οργή όταν την 19η Μαΐου γίνεται γνωστό ότι ο «θεϊκός κοτσιδάκιας» από τη νέα σεζόν μετακομίζει στο Τορίνο έναντι 12 εκατ. Ευρώ, ποσό ρεκόρ για την εποχή.
Η πανέμορφη Φλωρεντία μετατρέπεται σε λίγες ώρες σε βομβαρδισμένο τοπίο. Οι οπαδοί ξεκινάνε διαδηλώσεις ζητώντας το κεφάλι του Ποντέλο επί πίνακι κι επιτίθενται στα γραφεία του συλλόγου.
Η πόλη δοκιμάζεται, με τους οπαδούς να βάζουν φωτιά παντού με τους καραμπινιέρι να αναγκάζονται να καλέσουν ενισχύσεις για να μπορέσουν να περιορίσουν τα έκτροπα. Στην Φλωρεντία επικρατούσε η απόλυτη αναρχία. Κοκτέιλ από μολότοφ, πέτρες, σίδερα, αλυσίδες με λουκέτα, ιμάντες είναι τα όπλα των εξαγριωμένων οπαδών οι οποίοι μετατρέπουν τους δρόμους σε πεδίο μάχης.
Ο ίδιος ο Μπάτζιο στην αυτοβιογραφία του τονίζει ότι δεν ήθελε ποτέ να φύγει. «Εγώ ήθελα να μείνω στην Φιορεντίνα. Δεν έφυγα μόνος μου. Με έδιωξαν. Ο Ποντέλο είχε κάνει την συμφωνία με τον Ανιέλι το προηγούμενο καλοκαίρι». Η επιστροφή του ως αντίπαλος στο Artemio Franchi, αποτελεί το γεγονός της χρονιάς. Κι εκεί ο Μπάτζιο κάνει μία από τις καλύτερες- αν όχι την καλύτερη ντρίμπλα της καριέρας του. Αρνείται να εκτελέσει το πέναλτι της Γιουβέντους και όταν έγινε αλλαγή, έσκυψε και πήρε ένα κασκόλ των Βιόλα που του πέταξαν από την εξέδρα και το φιλάει.
Κάτι σαν την δική του «συγγνώμη» για την μεταγραφή, κάνοντας ένα ολόκληρο γήπεδο να ξεχάσει για λίγο την έχθρα και να τον χειροκροτήσει.
Τα ένδοξα χρόνια
Στο Τορίνο ο Μπάτζιο θα ζήσει τα πιο ένδοξα χρόνια της καριέρας του κατακτώντας μάλιστα και την Χρυσή Μπάλα το 1993. Τα εύθραυστα γόνατά του ήταν όμως πάντα εκεί για να του θυμίζουν ότι ο πόνος θα αποτελεί πάντα σύντροφός του.
Ξανά τραυματισμός, αλλά όπως συνήθιζε επέστρεφε ακόμα πιο δυνατός και βοηθάει την Γιουβέντους να κάνει το νταμπλ. Όλα τα ωραία τελειώνουν κάποια στιγμή και ο Μαρτσέλο Λίπι του ανακοινώνει ότι δεν είναι πια στα πλάνα του.
Ο Μπάτζιο όμως δεν είχε πει την τελευταία λέξη και μετακομίζει στην Μίλαν και απαντάει μέσα στο γήπεδο με την κατάκτηση του πρωταθλήματος (μόλις ο έκτος παίκτης που κατακτά back to back Scudetto με διαφορετική ομάδα).
Μετά την Μίλαν ακολούθησαν Μπολόνια, Ίντερ και Μπρέσια και η παρουσία τους στις δύο αυτές μικρές ομάδες έδειξε γιατί ο Ρομπέρτο θα είναι για πάντα θρύλος.
Παρά το γεγονός ότι με τις πάσες του… τάιζε τους καλύτερους επιθετικούς της Serie A (Μποργκονόβο στην Φιορεντίνα, Βιάλι, Ραβανέλι στην Γιουβέντους, Γουέα στην Μίλαν, Ζαμποράνο, Ρονάλντο στην Ίντερ, Άντερσον στην Μπολόνια, Τάρε στην Μπρέσια), μπορούσε με την αύρα του και μόνο να οδηγήσει ομάδες σε υπερβατικές σεζόν.
Άλλωστε δεν χρειαζόταν να αποτελεί μέλος της καλύτερης ενδεκάδας Πανίνι για να πετύχει, απλά να είναι μέλος μιας ομάδας. Ειδικά η χρονιά στην Μπολόνια ήταν τέτοια που ανάγκασε την Ίντερ στα μέσα της σεζόν να καταθέσει πρόταση για την απόκτησή του.
«Ο κόσμος πήρε εισιτήρια διαρκείας επειδή η διοίκηση διαφήμιζε εμένα. Θα τους επιστραφούν τα λεφτά αν φύγω στη μέση της σεζόν;» εκφράζοντας με τον τρόπο του τον σεβασμό στους tifozi των «ροσομπλού».
Μετακόμισε στην Ίντερ το καλοκαίρι του ’98, έκανε σμπαράλια μόνος τους σε ένα ματς του Champions League την Ρεάλ Μαδρίτης, αλλά ξανά οι τσακωμοί με τον Λίπι τον οδήγησαν στην έξοδο.
Ο ίδιος κουρασμένος από όλη αυτή την τοξικότητα τα αφήνει όλα και βρίσκει το ησυχαστήριο του στους πρόποδες των Άλπεων στην Μπρέσια.
Η αναγέννηση και η κατάρα
Στο ποδόσφαιρο υπάρχει ένα αντιθετικό-από τα πολλά-ζεύγος μεγάλης τραγικότητας. Το πως η χαρά μπορεί να εναλλάσσεται με την λύπη. Στην Μπρέσια ο Μπάτζιο κάνει παπάδες και δύο φορές έφτασε μια ανάσα από το να την βγάλει Ευρώπη!
Ήταν 31 Ιανουαρίου του 2002. Ο Ρομπέρτο Μπάτζιο ετοιμαζόταν να κλείσει τα 35. Η ομάδα του δοκιμαζόταν στο ομιχλώδες «Ένιο Ταρντίνι» απέναντι στην Πάρμα.
Ο «μικρός Βούδας» σφάδαζε στο χορτάρι και με το ένα χέρι κρατούσε το αριστερό του γόνατο και με το άλλο την αγωνία στο πρόσωπό του με τα φαντάσματα από τον πρώτο του σοβαρό τραυματισμό 16 χρόνια πριν να κάνουν την εμφάνισή τους. Ο Ίγκλι Τάρε (νυν τεχνικός διευθυντής της Λάτσιο) προσπάθησε να βρει τον Μπάτζιο μέσα στην μικρή περιοχή της Πάρμα.
Στην προσπάθειά του να βρει την μπάλα ο Μπάτζιο ένιωσε ένα τρομερό πόνο στο πόδι του κι έπεσε κάτω ουρλιάζοντας. «Κατάλαβα αμέσως ότι για άλλη μια φορά είχα σχίσει τον χιαστό και τον μηνίσκο », έλεγε με αναστεναγμό αργότερα ο Ιταλός σούπερ σταρ. Πολλοί θα δεν θα έβαζαν τον εαυτό τους σε αυτή την δοκιμασία, αλλά ο ίδιος δεν σκεφτόταν έτσι. Γιατί να περάσει τα ίδια;
Η απάντηση ήταν πολύ εύκολη. Θα έπρεπε να κρατήσει την Μπρέσια στην κατηγορία. Και αν τα καταφέρει ο προπονητής της «Σκουάντρα Ατζούρα», Τζιοβάνι Τραπατόνι, θα τον έπαιρνε μαζί του στο τέταρτό του Μουντιάλ.
«Ήταν μία πρόκληση που με γοήτευε», δήλωνε αργότερα ο ίδιος. Κι έτσι, 24 ώρες μετά τον τραυματισμό του μπήκε ξανά στο χειρουργείο. Ο Μπάτζιο έδειχνε αποφασισμένος να ξεπεράσει κάθε εμπόδιο. Ο Τζιάνι Νάνι, ο επικεφαλής της κλινικής στην Μπολόνια όπου έγινε η εγχείρηση μιλούσε με θαυμασμό για το γεγονός ότι 35χρονος άσος μετά την επέμβαση προτίμησε να ξεκινήσει άμεσα την αποθεραπεία παρά να επιστρέψει σπίτι του για να ξεκουραστεί.
«Χάρη στη πίστη μου στον βουδισμό καθώς και την θετική ενέργεια που προέκυψε από την προσευχή, έβαλα την αισιοδοξία της αποφασιστικότητας πάνω από την απαισιοδοξία της λογικής. Νομίζω ότι κατάφερα να δείξω ότι μερικές φορές το αδύνατο μπορεί να γίνει δυνατό. Όλα εξαρτώνται από το πόσο ο καθένας από εμάς πιστεύει στα όνειρά του, στις δυνάμεις του και στην αποφασιστικότητά του», δήλωνε στην ίδια συνέντευξη.
Μετά από ένα μήνα από εκείνη την αποφράδα ημέρα στην Πάρμα, ο Μπάτζιο ξεκίνησε να τρέχει. Τα τεστ και οι εξετάσεις που έκανε κατά την διάρκεια των επόμενων εβδομάδων έδειχναν ότι είχε συντελεστεί ένα μικρό θαύμα.
Όχι μόνο επέστρεφε, αλλά έδειχνε ότι θα ήταν σε ακόμα καλύτερη κατάσταση από ό, τι πριν από τον τραυματισμό του. Κι έγινε το θαύμα. Είχαν περάσει μόλις 77 ημέρες και ο Μπάτζιο έκανε την επανεμφάνισή του με τρεις αγωνιστικές να απομένουν για το πέσιμο της αυλαίας στην Serie A.
Ένα μήνα πριν την πρεμιέρα της Ιταλίας στο Μουντιάλ κόντρα στον Ισημερινό στο Σαπόρο, ο Μπάτζιο ήξερε ότι είχε χρόνο να κάμψει και τους τελευταίους δύσπιστους και να φτάσει σε ακόμα καλύτερη φυσική κατάσταση. Όμως, δεν έχουν όλα τα παραμύθια happy ending και ο Τραπατόνι αποφάσισε να μην τον συμπεριλάβει στην τελική αποστολή, παρά το γεγονός ότι η FIFA είχε ανάψει το πράσινο φως για 23μελή αποστολή αντί για 22. Το πλήρωμα του χρόνου είχε έρθει και τι καλύτερο τέλος από τα δώσει την τελευταία του παράσταση στην Σκάλα του Μιλάνου.
Στο «Σαν Σίρο» θα αποχαιρετήσει με 80.000 οπαδούς όρθιους να χειροκροτάνε. «Εκείνο το χειροκρότημα ήταν η περίληψη της καριέρας μου», ήταν η ατάκα του.
Η μετωνυμία μιας γενιάς και μιας χώρας
Το ποδόσφαιρο είναι ένα είδος τέχνης, αλλά κι ένα άθλημα γεμάτο αγώνες. «Το πιο ωραίο πράγμα είναι το τι αισθήματα έχει ο κόσμος για μένα», δήλωνε λίγο μετά την απόσυρσή του.
Ο Μπάτζιο ήταν ένας από αυτούς τους παίκτες που έκαναν το ποδόσφαιρο να μοιάζει τόσο απλό. Με την ίδια ευκολία που μπορούσε να ρίξει κάτω με τις ντρίμπλες τους τους αντίπαλους αμυντικούς, έβγαζε την ιδανική πάσα για τον σέντερ φορ ή να πετύχει το τέλειο γκολ χρησιμοποιώντας με την ίδια ευχέρεια τα δυο του πόδια.
Μπορεί οι στιγμές του που να έχουν μείνει αποτυπωμένες στο μυαλό όλων μας να μην είναι τόσο πολλές όπως κάποιων άλλων σύγχρονων η μεταγενέστερων ποδοσφαιριστών, αλλά αυτό ελάχιστη σημασία έχει.
Γιατί οι στιγμές του Ρόμπι ήταν κάθε εβδομάδα στην ιταλικό Calcio κόντρα στην Ουντινέζε, την Τορίνο, την Μπρέσια, την Μπολόνια, την Μίλαν, την Ίντερ, την Ρόμα, την Λάτσιο και την Γιουβέντους.
Ο Μπάτζιο μπορεί να μην ήταν το κλασικό δεκάρι παλιάς κοπής, αλλά αυτό που κατάφερε να ξεπεράσει τα όρια της νίκης και της ήττας με την απόλυτη χαρά της ικανότητάς τους έχοντας σπασμένα γόνατα κόντρα στους καλύτερους αμυντικούς του κόσμου τον κάνει την κληρονομιά του στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο μεγαλύτερη.
Πηγή:Gazetta.gr
