«Πάμε όλοι στο λεωφορείο», φωνάζει ο Βιάτσεσλαβ Ρολ, καλύπτοντας με την φωνή του τις εκρήξεις που ακούγονται από μακρυά, ένα παγωμένο πρωϊνό του Νοέμβρη. Και τα 20 κορίτσια ηλικίας 9-11 ετών, που αγωνίζονται στην ομάδα της Κριστάλ Χερσώνας, επιβιβάζονται στο όχημα, προκειμένου να μεταβούν στην πόλη Μικολάϊβ, που βρίσκεται σε απόσταση 70 χιλιομέτρων.
Η Χερσώνα είναι μία από τις ουκρανικές πόλεις, που δέχθηκαν ανελέητο βομβαρδισμό από τον ρωσικό στρατό, ωστόσο τα κορίστια της Κριστάλ εξακολουθούν να παίζουν ποδόσφαιρο, σε μία προσπάθεια να… ξεχάσουν όσα τραγικά συμβαίνουν γύρω τους. Ή τουλάχιστον, ν’ αποστασιοποιηθούν απ΄ αυτά, έστω και για λίγο.
«Η προπόνηση τους κάνει καλό», εξηγεί ο 67χρονος προπονητής, με αφορμή το τουρνουά επίδειξης στο Μικολάϊβ και προσθέτει: «Ξεχνούν τις βόμβες».
Η Χερσώνα καταλήφθηκε για οκτώ μήνες από τον ρωσικό στρατό. Απελευθερώθηκε στις 11 Νοεμβρίου 2022 από τις ουκρανικές δυνάμεις, η πόλη γνώρισε μόνο μια σύντομη ανάπαυλα, γιατί έκτοτε υφίσταται καθημερινά φονικές επιθέσεις, που προκαλούν θανάτους και τραυματισμούς.
«Χερσώνα! Σε ονειρεύομαι κάθε βράδυ», τραγουδούν τα κορίτσια μέσα στο λεωφορείο, ενώ από τα παράθυρα διακρίνεται ένα «σκηνικό» από κατεστραμμένους δρόμους.
Στο κύμα, ο Ιγκόρ Πσούρτεφ, ο δεύτερος προπονητής του συλλόγου, θυμάται την κατοχή.
«Πήγαινα πόρτα πόρτα για να βρω μικρά κορίτσια, η πόλη ήταν άδεια, ήμουν απελπισμένος», θυμάται ο 60χρονος, Ιγκόρ Πσούρτεφ, δεύτερος προπονητής της ομάδας και συνεχίζει δείχνοντας μία πιτσιρίκα που την αποκαλεί «ο Μέσι με την φούστα»: «Ομως όταν με είδε, φωτίστηκαν τα μάτια της».
Στο ημίχρονο του αγώνα που έγινε στο Μικολάιβ, μια άλλη παίκτρια σκουπίζει τον ιδρώτα της με την φωσφορίζουσα μπλε και πράσινη φανέλα της. Η Ντάνα είναι ένδεκα χρονών και όπως είπε, στην αρχή δεν της άρεσε το ποδόσφαιρο, αλλά ήταν ο πόλεμος που την έκανε ν’ άλλαξει γνώμη.
«Ακολούθησα μία φίλη που το έκανε. Και το έκανα για να μην μείνω κλειδωμένη», εξομολογείται η μικρή Ουκρανή, η οποία θέλει να γίνει επαγγελματίας ποδοσφαιρίστρια. Η Ντάνα και η οικογένειά της, ζουν τώρα στην Οδησσό από τότε που «ένα βλήμα εξερράγη κοντά στο σπίτι μας. Ημουν πολύ φοβισμένη, ο πατέρας μου με σκέπασε με το σώμα του. Παίζω στην ομάδα της Χερσώνας, επειδή είναι η πόλη μου». Και δεν χάνει προπόνηση, παρά τα 220 χιλιόμετρα που χωρίζουν τις δύο πόλεις και τις βόμβες που συνεχίζουν να πέφτουν.
Στο γήπεδο ποδοσφαίρου του Μικολάϊβ, ακούγεται ο Εθνικός Υμνος και αμέσως μετά ο Ρολ μιλά στα κορίτσια του για να τα εμψυχώσει πριν τον αγώνα: «Βλέπω μπροστά μου κορίτσια που παρέμειναν δυνατά κατά την διάρκεια της κατοχής και των βομβαρδισμών. Και τίποτε δεν τα σταμάτησε από το να παίζουν ποδόσφαιρο».
Ακολουθεί ενός λεπτού σιγή για τα θύματα του πολέμου, ενώ στο βάθος διακρίνεται ο τελευταίος όροφος ενός ρημαγμένου κτιρίου. Η ατμόσφαιρα είναι βαριά, καθώς η αρχηγός της ομάδας έχασε τον πατέρα της στο μέτωπο.
Οταν ακούγεται το εναρκτήριο σφύριγμα, η Λιουντμίλα Κραμαρένκο, μητέρα της Ντάνα, νιώθει σαν να βρίσκεται στον τελικό του Μουντιάλ, φωνάζοντας: «Ελα Χερσώνα, πάμε»!
«Η Ντάνα είχε εφιάλτες, έπρεπε να κοιμηθώ μαζί της κατά την διάρκεια των επιθέσεων», θυμάται κι εξηγεί: «Οταν η οικογένεια ζούσε ακόμη κάτω από τις βόμβες στην Χερσώνα, το κοριτσάκι μου γύριζε χαρούμενο από την προπόνηση. Είδα ότι ήταν σημαντικό για εκείνη».
Στον συνθετικό χλοοτάπητα του γηπέδου στο Μικολάϊβ, ο Ρολ, φωνάζει στην Ντάνα, δίνοντας της οδηγίες: «Σταμάτα να κάνεις σαν πριγκίπισσα! Δεν είσαι στην παραλία, είναι ποδόσφαιρο»…
Και στο τέλος του αγώνα, κατέβασε τις ουκρανικές σημαίες από τις πύλες που περιβάλλουν το γήπεδο και θυμήθηκε: «Τις έκρυψα στο σπίτι κατά την διάρκεια της κατοχής».
Οπως υποστηρίζει ο Ρολ, τον πλησίασαν η ρωσική μυστική υπηρεσία, η FSB, για να τους εκπαιδεύσει. «Αρνήθηκα. Τα παιδιά νόμιζαν ότι θα με πυροβολήσουν. Αλλά δεν μου έκαναν τίποτα, γιατί παρίστανα τον… γέρο».
Με την ολοκλήρωση του τουρνουά, τα κορίτσια από την Χερσώνα κατέλαβαν την τρίτη θέση από τις έξι συμμετέχουσες ομάδες κι επέστρεψαν με πλατιά χαμόγελα στο λεωφορείο για τον δρόμο της επιστροφής προς την βομβαρδισμένη πόλη τους…
