Μοιάζει με ψέμα. Με μια είδηση που ποτέ δεν πίστευες ότι θα ακούσεις, παρ’ ότι πολλές φορές είχε βρεθεί κοντά στο να γίνει αλήθεια: Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα πέθανε. Και πίσω του αφήνει μια τεράστια κληρονομιά γεμάτη εικόνες, στιγμές, ατάκες μα, πάνω απ’ όλα, συναίσθημα.
Γιατί αυτό ήταν ο Ντιεγκίτο, ο Πίμπε ντε Όρο, το παιδί που μεγάλωσε μέσα στην φτώχεια της Βίγια Φορίτο και έγινε Θεός (χωρίς εισαγωγικά) για έναν ολόκληρο λαό, αυτόν της Αργεντινής, και για μια πόλη που έβγαλε από τον βούρκο για να την εκτοξεύσει στην απόλυτη δόξα (Νάπολι).
Το χαρισματικό αριστερό του πόδι, η ποδοσφαιρική ιδιοφυΐα που μάγευε μέσα στις τέσσερις γραμμές, αλλά και η αλητεία που τον έκανε αντισυμβατικό, λατρεμένο σε όσους αγάπησαν αγνά το ποδόσφαιρο για την δικαιοσύνη και την απλότητά του.
Ένας γίγαντας ύψους 1,65 που πήρε μόνος του ένα Παγκόσμιο Κύπελλο (1986), συνδυάζοντας σε ένα και μόνο παιχνίδι την απολαυστική πονηριά του «γκολ του Θεού» και την σπάνια ομορφιά του «γκολ του αιώνα». Αυτό ήταν ο Ντιέγκο. Θεός και Διάβολος, σε ένα.
Η ταλαιπωρημένη καρδιά του τον πρόδωσε, όταν είχε αρχίσει να χτίζει μια αξιοπρεπή προπονητική καριέρα, η οποία όμως δεν θα μπορούσε ποτέ (πως θα γινόταν κάτι τέτοιο άλλωστε;) να συγκριθεί με την απαράμιλλη πορεία του ως ποδοσφαιριστή.
Με την Αρχεντίνος Τζούνιορς, όταν πιτσιρικάς έμπαινε στο ημίχρονο για να διασκεδάζει τους θεατές με τα κόλπα του, τα οποία δεν σταμάτησε όταν έγινε επαγγελματίας, αλλά τα εμπλούτισε: Στην Μπόκα Τζούνιορς, στην Μπαρτσελόνα, στη Νάπολι, στη Σεβίλλη, στη Νιούελς Ολντ Μπόις, στην λατρεμένη του Αλμπισελέστε.
Η Ελλάδα, ως θεατής, έμελλε το 1994 να έχει την τιμή να είναι η τελευταία εθνική ομάδα που δέχθηκε γκολ από το ευλογημένο «δεκάρι». Η κραυγή του μετά το γκολ, αξέχαστη…
Τα λόγια, αυτή την τόσο δύσκολη στιγμή για τους αγνούς λάτρεις της μπάλας, πραγματικά περιττεύουν. Για τον Μαραντόνα θα μιλάει πάντα η εικόνα. Πάντα.
gazzetta.gr
