Όταν ξαπλωμένος στον αγωνιστικό χώρο του «Ελ Σαδάρ» κρατούσε το αριστερό του γόνατο αναπνέοντας με δυσκολία, ο Λουίς Εζεκιέλ (Τσίμι) Άβιλα, ήξερε ότι έπρεπε να ξεπεράσει ακόμα μία δυσκολία. Η ιστορία της ζωής του όμως δείχνει ότι αυτή ήταν και η πιο απλή.
Μπήκε στην ιδιωτική κλινική σχεδόν τρέχοντας κρατώντας από το χέρι τη γυναίκα του. Δεν είχαν κλείσει μάτι το προηγούμενο βράδυ που έφυγαν από εκεί. Όταν αντίκρυσε το άδειο κρεβατάκι της νεογέννητης κόρης του και είδε την γυναίκα του να χάνει τις αισθήσεις της και να σωριάζεται στο πάτωμα, τα έχασε.
Τα πάντα σκοτείνιασαν γύρω του, κι ήθελε να σπάσει ό,τι υπήρχε στο δωμάτιο του νοσοκομείου, να πλακώσει στο ξύλο τους αστυνομικούς που είχαν πάει για να τον ηρεμήσουν. Ήταν τόσο θολωμένος, δεν μπορούσε για ώρα να ακούσει τι προσπαθούσαν οι γιατροί και οι νοσοκόμες να του πουν.
Η δύο μηνών κορούλα του ζούσε, την είχαν μεταφέρει στον θάλαμο αποκατάστασης. Είχε ξεπεράσει τον κίνδυνο και θα μπορούσαν σε λίγο να την δουν. Όταν έπεσαν οι παλμοί του και επικοινώνησε με το περιβάλλον, έστρεψε το βλέμμα στον ουρανό ευχαριστώντας τον Θεό. Είχε τηρήσει τη συμφωνία τους. Τώρα είχε έρθει η σειρά του.
Ο Τσίμι Αβίλα γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Empalme Graneros μια κακόφημη γειτονιά στο Ροσάριο. Ένα μέρος που δεν ξέρεις πότε θα ξεκινήσει το balaceo, δηλαδή οι ανταλλαγές πυροβολισμών. Κάποιοι από τους φίλους του «έφυγαν» από αδέσποστες σφαίρες, ενώ άλλοι κατέληξαν στη φυλακή. Η μοίρα του θα ήταν παρόμοια, αν δεν τον έσωζε η οικογένειά του και το ποδόσφαιρο.
Ή ριβόλβερ ή βιβλίο
Σε εκείνο το σημείο της γης, έχει κανείς δύο επιλογές. Η μια περιλαμβάνει σπουδές, κόπο και πολλή δουλειά. Θέλει χρόνο κι επιμονή. Η άλλη, είναι αυτή που σε οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια είτε στη φυλακή, είτε στον τάφο, όμως στα μάτια του Τσίμι έμοιαζε ελκυστική. Ήταν βλέπεις πιο εύκολο να αποκτήσει ένα ριβόλβερ, από το να αγοράσει ένα βιβλίο.
Ήταν το πέμπτο από τα συνολικά εννιά παιδιά της οικογένειας. Το πρώτο αγόρι. Οι γονείς του χώρισαν όταν ήταν μικρός. Ο πατέρας του ήταν αλκοολικός και έκανε χρήση ναρκωτικών. Η μητέρα του αναγκάστηκε να πουλήσει μέχρι και το σώμα της για να αναθρέψει τα εννιά της παιδιά. Της είναι ευγνώμων. Όταν ήταν μικρός την έπιανε από το χέρι και τη συμβούλευε να μην ντρέπεται. Ό,τι έκανε το έκανε για τα παιδιά της. Δούλευε όλη μέρα και το βράδυ με γυμνά πόδια έβγαινε έξω στη γειτονιά και τον έψαχνε μαζί με τις αδερφές του.
Εκείνος εξαφανιζόταν με τις παρέες του έξω από το Empalme. Έμπλεκε σε καυγάδες, έκανε νταλαβέρια. Travesuras όπως τα λένε στην Αργεντινή. Κι η μητέρα του με πείσμα έβγαινε κάθε βράδυ και περπατούσε για ώρα μέχρι να τον βρει. Υπήρξε κάποια στιγμή που κανείς δεν ήθελε να βγαίνει μαζί του, γιατί η μητέρα του μπορούσε να εμφανιστεί ανά πάσα στιγμή ουρλιάζοντας ότι θα φωνάξει την αστυνομία. Ενώ κι οι αδερφές του στέκονταν απέναντι στους οπλισμένους φίλους του και τους φώναζαν να τον αφήσουν ήσυχο!
Τα πέναλτι απέναντι στα όπλα
Τα πράγματα θα άλλαξαν για εκείνον, όμως για χρόνια, περπατούσε τους δρόμους μόνο μετά τα μεσάνυχτα παίζοντας το κεφάλι του κορώνα – γράμματα πριν καν ενηλικιωθεί. Μέχρι που ήρθε μια ημέρα στη ζωή του, που συνειδητοποίησε ότι κάποιος πρέπει να αλλάξει την μοίρα αυτής της οικογένειας. Αυτός είχε ακολουθήσει τα χνάρια του πατέρα του. Κι ήταν ο μεγαλύτερος από τα αγόρια. Άρα οι μικρότεροι θα έκαναν τα ίδια, πατώντας πάνω στα δικά του χνάρια. Έπρεπε να σπάσει εκείνον τον επικίνδυνο φαύλο κύκλο, αλλιώς όλοι θα οδηγούνταν στην καταστροφή.
Είδε το ποδόσφαιρο ως τον τρόπο σωτηρίας. Το αγάπησε το ποδόσφαιρο, αλλά όχι, δεν ήταν διασκέδαση. Πάτησε γρασίδι για να βγάλει λεφτά, για να φέρει φαγητό στους αδερφούς και τις αδερφές του. Ένιωθε επαγγελματίας, πριν καν υπογράψει επαγγελματικό συμβόλαιο.
Για καιρό, τον σταματούσαν γεροδεμένοι, οπλισμένοι τύποι απ’ τη γειτονιά και του ζητούσαν να εκτελέσει πέναλτι στοιχηματίζοντας πάνω του. Ο τερματοφύλακας που στεκόταν απέναντί του, κάτω από την εστία, είχε πάντοτε στραμμένο ένα όπλο στον κρόταφό του.
Αυτή ήταν η πρώτη του επαφή, με αυτό που ο ίδιος ονομάζει «επαγγελματικό ποδόσφαιρο». Παράλληλα, έπαιζε χαρτιά, πουλούσε ρούχα, έκλεβε. Ισορροπούσε πατώντας παράλληλα σε δύο βάρκες. Κι ήταν μόνο 14. Μια ημέρα από εκείνες που έκοβε βόλτες στη γειτονιά γνώρισε τη μετέπειτα γυναίκα του.
Η παρουσία της στη ζωή του ήταν κομβικής σημασίας για το μονοπάτι που θα διάλεγε οριστικά. Κι αυτό γιατί όταν οι γνωστές παρέες έβγαιναν με στόχο να μπλέξουν σε καυγάδες σε νυχτερινά μαγαζιά, εκείνη στεκόταν με πείσμα μπροστά στην πόρτα και του έλεγε ότι δεν έχει να πάει πουθενά!
Το όνειρο να παίξει σε ομάδα της Αγγλίας, της Ισπανίας, της Γερμανίας, της Αργεντινής δεν μπορούσε να έρθει στον δικό του ύπνο. Ήταν απαγορευτικό να περιπλανιέται η σκέψη του σε τέτοια μονοπάτια. Σηκωνόταν πριν από τις 6 το πρωί και γύριζε στο σπίτι μετά τις 10 το βράδυ.
Πήρε ένα άλογο και ένα κάρο και τριγύριζε στους δρόμους μαζεύοντας χαρτόνια, μέταλλα, αλουμίνιο. Βοηθούσε σε οικοδομές, δούλευε ως κουρέας και… εκτελούσε πέναλτι. Βέβαια τίποτα από αυτά δεν του άρεσε. Ήθελε να ζει από το ποδόσφαιρο, ήταν όμως ευχαριστημένος αν στο τέλος της ημέρας είχε βγάλει λεφτά χωρίς να βλάψει κανέναν. Αν και ποτέ δεν άσκησε βία, υπήρχαν φορές που έκλεψε πράγματα προκειμένου να φάνε τα αδέρφια του. Ακόμα κι αυτό, εκτός της γειτονιάς. Υπήρχε ένας ηθικός απαράβατος κανόνας.
Μέχρι να σπάει ο φαύλος κύκλος…
Δούλευε ως κτίστης, όταν έκανε το ντεμπούτο του στην Tiro Federal 16 χρονών. Όλα έδειχναν είχε φτάσει η στιγμή να αφήσει όλα τα άλλα και να επικεντρωθεί στο ποδόσφαιρο. Όμως το 2013, έγινε κάτι που του κόστισε ακριβά. Όχι μόνο οικονομικά. Ήταν 18 χρονών, ξεκινούσε μόλις η επαγγελματική του καριέρα, και ξαφνικά για δύο χρόνια όλα καταστράφηκαν. Ο σύλλογος ενημέρωσε την αστυνομία ότι λείπουν από το προπονητικό κέντρο, μπάλες, φανέλες, κώνοι. Η αστυνομία τον συνέλαβε ως τον βασικό ύποπτο. Είχε ακόμα δύο χρόνια συμβόλαιο, αλλά δεν του έδιναν χρήματα και η υπόθεση θα λυνόταν στο δικαστήριο. Η σύντροφός του εκείνη την περίοδο ήταν έγκυος. Ο Τσίμι έπρεπε να δουλεύει διπλές ώρες στην οικοδομή για να συνεισφέρει οικονομικά.
Και οι δυσκολίες δεν τελείωσαν εκεί. Όταν η κόρη του γεννήθηκε παρουσίασε έναν ιό στο αναπνευστικό και κατέστη απαραίτητο να νοσηλευτεί σε ιδιωτική κλινική για δύο μήνες. Η γυναίκα του στο πόδι από τις 6 το πρωί για να την ταΐσει, κι εκείνος απ’ τις 6μιση στην οικοδομή. Έπαιρνε το ποδήλατο, διένυε μια ώρα απόσταση και κάθε ημέρα στις 8 το απόγευμα ήταν στο νοσοκομείο για το επισκεπτήριο διάρκειας 15 λεπτών που του επιτρεπόταν.
Μια μέρα, δεν άφησαν το νεαρό ζευγάρι να μπει μέσα. Η κορούλα τους είχε υποστεί καρδιακή ανακοπή. Της έκαναν ανάνηψη, την επανέφεραν στη ζωή. Αλλά συνέβη το ίδιο πράγμα και την επόμενη εβδομάδα! Ακόμη και οι γιατροί έκλαιγαν. Δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα. Ο Τσίμι γύρισε σπίτι εκείνο το βράδυ, έβγαλε τα ρούχα του, έκατσε στο πάτωμα και κλαίγοντας είπε στον Θεό πως αν την σώσει, τότε θα σταματήσει οτιδήποτε άλλο έκανε πέραν του ποδοσφαίρου.
Την επόμενη ημέρα επέστρεψαν την ίδια ώρα στο νοσοκομείο. Το κρεβάτι της κόρης τους ήταν άδειο. Καθαρό. Δεν υπήρχε τίποτα. Η γυναίκα του άρχισε να κλαίει με λυγμούς, έχασε τις αισθήσεις της. Εκείνος δεν άκουγε τίποτα. Τα πάντα σκοτείνιασαν. Οι γιατροί και η αστυνομία μάταια προσπαθούσαν να τον ηρεμήσουν.
Πέρασαν πολλά λεπτά μέχρι να καταφέρει να διαβάσει μέσα στον πανικό τα χείλη τους. Η κόρης τους είχε μεταφερθεί σε άλλο θάλαμο. Είχε γίνει επιτυχημένη ανάνηψη. Ήταν καλά. Ο Τσίμι κοίταξε προς τον ουρανό και είπε: έκανες το χρέος σου, τώρα θα κάνω το δικό μου.
Η Σαν Λορέντζο και το ταξίδι στην Ευρώπη
Το πραγματικό ποδόσφαιρο ξεκίνησε για εκείνον όταν κατάφερε – αφού δικαιώθηκε για την υπόθεση της ληστείας – να πάει στην Σαν Λορέντζο. Από εκεί οι ιθύνοντες της Ουέσκα τον έφεραν για πρώτη φορά στην Ευρώπη. Για την ακρίβεια ο προπονητής της ομάδας, Λέο Φράνκο, με τον οποίο συνυπήρξαν στους Azulgrana.
Ο φαύλος κύκλος είχε αρχίσει να σπάει για τα καλά. Στην πρώτη του χρονιά με 10 γκολ και 2 ασίστ βοήθησε τα μέγιστα για να ανέβει η ομάδα στα μεγάλα σαλόνια. Ο κόσμος τον λάτρευε. Ο δανεισμός του επεκτάθηκε μια ακόμα σεζόν…
Και τότε άρχισε να προσελκύει το ενδιαφέρον πολλών ισπανικών συλλόγων. Ο ίδιος επέλεξε την Οσασούνα. Γιατί; Γιατί τον έβαλαν να δει ένα DVD με τους οπαδούς της. Σκέφτηκε τον εαυτό του στη μέση του «Ελ Σαδάρ» κι εκείνους να φωνάζουν ρυθμικά το όνομά του.
Είπε τότε στον ατζέντη του ότι πρέπει να κάνει τα πάντα για να πάρει μεταγραφή στην Οσασούνα. Αυτός τρελάθηκε, ενδιαφέρονταν για εκείνον σύλλογοι πολύ μεγαλύτεροι, και προσέφεραν πολλά περισσότερα χρήματα. Ο Τσίμι ανένδοτος.
Σε συνέντευξή του στο ESPN λέει για την Οσασούνα «είναι σαν να παίζεις με κομμένα τα καλώδια των φρένων. Και αλήθεια όταν έσπασα το γόνατό μου για πρώτη φορά είναι επειδή δεν είχα φρένα και τη δεύτερη επειδή δεν τα είχα φτιάξει».
Ο Τσίμι Αβίλα υπέστη δύο διαδοχικές ρήξης χιαστών. Η πρώτη τον Γενάρη του 2020 τον κράτησε εκτός για 213 ημέρες. Έχασε 18 παιχνίδια της ομάδας. Η δεύτερη τον Σεπτέμβριο του 2020, στα πιτς για ακόμα 181 ημέρες, χάνοντας 30 ματς της Οσασούνα. Εκείνοι οι τραυματισμοί και το τεράστιο διάστημα απουσίας, πιθανότατα του κόστισαν μια μεταγραφή στην Μπαρτσελόνα. Αλλά δεν στεναχωρήθηκε πραγματικά. Πως θα μπορούσε;
Κάθε ημέρα, όταν ανοίγει τα μάτια του, προγραμματίζει την επόμενη. Περιμένει την στιγμή που θα πατήσει χορτάρι, που θα σκοράρει για να πανηγυρίσει χαιρετώντας στρατιωτικά, είναι κάτι που οι κόρες του τού έχουν ζητήσει. Πλέον μετράει αντίστροφα μέχρι να κρατήσει στα χέρια του το ισπανικό διαβατήριο και μπορεί να ονειρεύεται να παίξει μια μέρα στην πατρίδα του, την Αργεντινή, αλλά οι κόρες και η γυναίκα του την ευτυχία την βρήκαν στην Ισπανία, οπότε αυτό μετράει περισσότερο. Εξάλλου εκεί, δεν χρειάζεται να σκύψει για να αποφύγει τις σφαίρες.
Πηγή: gazzetta.gr
