Εκεί όπου η μαγεία έγινε κίνηση και η μαεστρία πήρε μορφή. Στο γήπεδο που από μπουκλομάλλης ξένος έγινε ο αιώνιος «πρίγκιπας» της πόλης και της ζωής τους. Η λευκή φανέλα με την κόκκινη ρίγα του ταίριαξε… γάντι και το Μονουμεντάλ τον αποχαιρέτησε όπως του άρμοζε, σαν σήμερα το 1999. Με επευφημίες και πολλά, πάρα πολλά χαρτάκια που «πλημμύρισαν» το χορτάρι. Όλα για τον Έντσο Φραντσεσκόλι.
Ήταν μέσα Νοέμβρη του 1961, όταν το κρυμμένο και αθόρυβο εκ πρώτης όψεως Μοντεβιδέο, με τον πλούσιο… ορυκτό σε ανθρώπινες υπάρξεις πλούτο, γεννούσε ένα σύμβολο. Από αυτά που μονάχα η Λατινική Αμερική ξέρει να βγάζει. Έναν αρτίστα που αγαπήθηκε παθολογικά εκτός της πατρίδας του μιας και εκείνη άργησε να καταλάβει το αστείρευτο ταλέντο του.
Ένα αγόρι καχεκτικό, σχεδόν ξερακιανό με αδύνατα πόδια και γωνιόμορφο πρόσωπο. Με βλέμμα κατεβασμένο και όψη ντροπαλή. Αυτά τα αδύνατα ποδαράκια του πιτσιρικά Έντσο Φραντσεσκόλι, έκαναν τους δρόμους της πόλης του να… παραμιλούν. Αυτό το παλικαράκι που δεν σου γέμιζε το μάτι, «μιλούσε» στη μπάλα. Της έλεγε μυστικά για την ομορφιά της. Την ημέρευε με τα πράα του λόγια και τις ερωτικές επαφές. Σαν να είχαν γεννηθεί ο ένας για τον άλλο, σαν να βρήκαν το… κούμπωμα ο ένας στον άλλο.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Η οικογένεια Φραντσεσκόλι ταγμένη στην Πενιαρόλ. Eκείνη όμως τον απέρριψε λόγω κορμοστασιάς. Το ίδιο αφελώς έπραξε και η Ρίβερ Πλέιτ της Ουρουγουάης για να καταλήξει στους Γουόντερερς του Μοντεβιδέο και αυτό διότι τον πρότεινε ένας φίλος του.
Εκεί το πιστό αγόρι μεγάλωνε και άνθιζε. Τα φυσικά προσόντα έλειπαν από αυτό που κανείς έβλεπε σε εκείνον γιατί πολύ απλά έπρεπε κάποιος να βάλει τη φαντασία του να δουλέψει για να δει πραγματικά. Να αφήσει στα πόδια του μία κόλλα λευκό χαρτί και να ζωγραφίσει ο πιτσιρικάς με τα δικά του χρώματα, τα ιριδοειδή. Αυτά που έπρεπε κανείς να κλείσει τα μάτια για να τα δει.
Τα… τερτίπια του με τη στρογγυλή θεά ήταν αδύνατο να τον κρατήσουν στον τόπο του και όταν εμφανίστηκαν οι «εκατομμυριούχοι» και τον κάλεσαν, εκείνος πέταξε την σκούφια του και το ποδόσφαιρο τη δική του. Στο ιστορικό Μονουμεντάλ, ο Ουρουγουανός δεξιοτέχνης είχε τον… καμβά που χρειαζόταν για να ομορφύνει τον κόσμο. Και εκείνος με το σχεδόν μελαγχολικό σουλούπι του και τη «χορογραφία» του στο μπροστά 1/3 του γηπέδου, έκανε τους πάντες αχόρταγους. Να ζητούν «κι’ άλλο» κάθε που πατούσε το χορτάρι.
Σε κάθε δρόμο και αδιέξοδο του Núñez, γειτονιά του Μπουένος Άιρες που εδρεύει η Ρίβερ Πλείτ, κάθε σπίτι και κάθε καφενείο, κουρείο και παντοπωλείο, μανάβικο και σχολείο. Σε κάθε σοκάκι της περιοχής και κάθε πάρκο, κάθε πλατεία, με mate στο χέρι, άπαντες μιλούσαν για τον Έντσο Φραντσεσκόλι. Τον έκαναν αφίσα, τραγούδι, ύμνο. Αλλά κυρίως τον έκαναν συναίσθημα.
Το καλοκαίρι του 1986, ο Ουρουγουανός είπε το πρώτο αντίο στη μεγάλη του αγάπη για να δοκιμάσει την τύχη του στην Ευρώπη. Τα χρήματα που πρόσφερε η Ράσινγκ Παρισίου ήταν πολλά για όλες τις πλευρές και το κίνητρο μεγάλο. Συχνά όμως, πέρα από τον ωκεανό, αντιλαμβάνονται αλλιώς τον κόσμο, από άλλη οπτική αισθητικής. Εκεί έχει λιγότερα μυθιστορήματα και ιστορίες αγάπης. Σε βαθμό που τα ατόφια – ακατέργαστα – κοσμήματα πολυτελείας και πετράδια χάνουν τη λάμψη τους, ξεφτίζουν. Δεν αισθάνονται το ίδιο ζωντανά, ανθεκτικά.
Κάτι αντίστοιχο συνέβη και με τον Έντσο Φραντσεσκόλι και τη Γαλλία. Η τεταμένη σχέση του με τον πρόεδρο της Ράσινγκ, Λαγκαρντέρ και η ομαδική αποτυχία, τον έσπρωξε στο λιμάνι της Νότιας Γαλλίας, τη Μασσαλία. Εκεί, στην πρωταθλήτρια Μαρσέιγ δεν τον κατάλαβαν ποτέ. Εκείνος μελαγχόλησε, έχασε το χαμόγελό του. Επέλεξε τα πάτρια εδάφη (ιταλικής καταγωγής) για να… αναγεννηθεί και εν μέρη τα κατάφερε.
Στη Σαρδηνία με τον Ρανιέρι και τον Ματσόνε, βρήκε τον εαυτό του, έσμιξε με το «εγώ» του. Από εκεί που η ομάδα πάλευε για την ύπαρξη της στα «ιταλικά σαλόνια» ξαναβγήκε στην Ευρώπη (Κύπελλο ΟΥΕΦΑ) και αφού η περιπέτειά του στα εδάφη των προγόνων του πήγε και μέχρι το Τορίνο για χάρη της «γκρανάτα», είχε έρθει η ώρα να γυρίσει… σπίτι του. Και όπου σπίτι φυσικά, η Ρίβερ και το Μονουμεντάλ.
Σαν τη μητέρα που περιμένει τον… άσωτο υιό της στην αγκαλιά της, έτσι υποδέχθηκαν άπαντες τον Φραντσεσκόλι πίσω. Στα 33 του και μετά από μία επίπονη 8ετία μακριά, όλοι βέβαια ήταν συμβιβασμένοι να αντικρύσουν έναν άλλον Έντσο από αυτόν που είχαν στο μυαλό τους και ήταν εντάξει με αυτό. Αρκεί να τον έβλεπαν ξανά στη λευκή φανέλα με την κόκκινη ρίγα. Εκείνος όμως κάτι είχε αφήσει στη μέση.
Ο «El Flaco» στη δεύτερη θητεία του στη Ρίβερ Πλέιτ (4 χρόνια) κατέκτησε ισάριθμα πρωταθλήματα και κυρίως το… ιερό Δισκοπότηρο. Το «Excalibur» για το οποίο μάχονται όλοι οι «Ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης» στη Νότια Αμερική, το Copa Libertadores. Κάπου εκεί ολοκληρώθηκες και το έργο του μεγαλύτερου playmaker που έχει βγάλει ποτέ η «σελέστε» σε μια εποχή μάλιστα που η τιμημένη Εθνική Ουρουγουάης βρισκόταν σε φάση ανάκαμψης.
Ο Φραντσεσκόλι είχε κάνει το χρέος του. Το όφειλε στον εαυτό του, στους δικούς του ανθρώπους, τους συμπαίκτες του. Όμως κυρίως το όφειλε σε όλους εκείνους που τον έκαναν να αισθανθεί ασφάλεια, υπέρμετρη αγάπη.
Το πάθος και η τρέλα των φίλων της Ρίβερ του έδωσαν…. χρόνια. Τα λεπτά, οι μήνες κυλούσαν όμως η φλόγα μέσα στο αδύνατο εκείνο παιδί, δεν είχε σβήσει. Όπως όμως συμβαίνει με κάθε έναν σπουδαίο του είδους που σέβεται τον εαυτό του, έφυγε από το ποδόσφαιρο με το κεφάλι ψηλά, έχοντας εξαγνιστεί.
Εκείνη την 1η Αυγούστου του 1999 σε ένα παιχνίδι απέναντι στην Πενιαρόλ, το Μονουμεντάλ φόρεσε τα καλά και τα… πένθιμα μαζί. Σε μια γιορτή που τα δάκρυα κυλούσαν ποτάμι και τα συναισθήματα ξεχείλιζαν απ’ άκρη σ’ άκρη, το γήπεδο που λάτρεψε και λατρεύτηκε φλεγόταν για εκείνον. Για τον άνθρωπό τους, τον «πρίγκιπα» των ονείρων τους.
